Que a vergoña cambie de bando

O poeta da xeración Beat Lawrence Ferlinghetti ten un longo poema chamado "Autobiografía" no que repasa a súa vida. O primeiro verso di: "Levo unha vida tranquila". A partir destas palabras iniciais, o escritor desprega toda unha enumeración desas rutinas que fai a diario e vai e vai nas súas memorias.

Antonte lin unha terríbel noticia: "O macroxuízo por un caso de sometemento químico comeza en Francia". De súpeto, entre o asombro, a conmoción, a rabia e a tristeza que me provocaron a lectura daquela infame historia, veume á cabeza o poema de Ferlinghetti.

Esta é a cultura do consentimento socialmente aceptada, esta é a mensaxe que chega aos nosos adolescentes: as mulleres perténcennos

Se non sabes exactamente de que falo, e para resumir, unha muller foi violada, dende hai anos, por case setenta rapaces e homes co consentimento do seu marido, que foi quen a drogou e ofreceu o corpo inconsciente (case comatoso) da súa muller para que outros machos, xunto con el, puidesen gozar del, se se pode gozar de tal aberración. Nada da noticia te deixa indiferente, pero o que máis me molestou foi ler como a muller se decatara de todo. Inmediatamente necesitaba saber o seu nome, humanizala. En todas partes era tratada como a esposa de, e era difícil para min saber o seu nome. Cando por fin o atopei, quixen arrincarlle o apelido, porque isto pasou en Francia e, por suposto, ten o apelido vergonzoso do seu marido. Que carga! Se eu fose ela, sentiría as ganas de chamarme o monstro co que casei e co que tiven fillos, o monstro que a levou, viva, ao inferno. Está claro que o apelido é o menor dos seus problemas e de todos os danos e traumas que lle causou o monstro.

Gisèle. Este é o seu nome. E agora volvamos ao que falaba: como decatou ela de todo? Gisèle, como di o primeiro verso de Ferlinghetti, levaba unha vida tranquila. Pois con bastante calma, non: levaba anos mareada, padecía apagamentos mentais e tiña unha dor corporal que non entendía. Os seus fillos comezaban a sospeitar que quizais a súa nai padecía Alzheimer.
Se digo tranquila, é porque cando te informan de que estiveches ignorando uns feitos moi graves dos que fuches vítima, as portas do inferno ábrense ante ti e lévante. E podes concluír que, até entón e a pesar de todos os malos tempos, a túa era unha vida tranquila; perversamente tranquila por todo o que non coñecías, pero tranquila abondo, fronte ao que comeza a partir do momento en que se che revela a terríbel verdade, derrubando todo o teu mundo.

Nada que ocultar

Un día de 2020, aos 72 anos, a policía contacta con Gisèle e cóntalle que sorprenderon ao seu marido colocando cámaras nun supermercado para gravar as saias das mulleres que pasaban. Tamén lle explican que investigaron os materiais do seu marido e que atoparon unha carpeta titulada 'Abusos' onde hai máis de 20.000 fotografías e vídeos nos que é violada. Durante nove anos, o seu marido... monstro orquestrou un desfile nocturno de homes para facer uso do corpo de Gisèle. De cabeza para abaixo, máis de noventa agresións perpetradas por homes casados, pais de familia, bombeiros, xornalistas, policías... Mozos e homes que tiñan dende os 20 até os 70. Algúns repetiron até seis veces.

O monstro casado con Gisèle non asume a responsabilidade e agora descarta calquera culpa alegando que non o fixo por diñeiro. O ADN do monstro casado con Gisèle pode estar relacionado coa evidencia da violación dunha moza de 19 anos e o asasinato doutra de 23.

Os outros monstros din que non se senten violadores. A súa xustificación? O marido estivo presente durante os feitos, creron que a muller se facía pasar por durmida e que todo era un xogo sexual do matrimonio. Como pode un home... monstro chegar a xustificar tal aberración?

Vai a un sitio porno e mira con que títulos se anuncian os vídeos e cales son os conceptos máis buscados: "puta", "violación", "inconsciente". Esta é a cultura do consentimento socialmente aceptada, unha cultura na que, para algúns, sería feo violar unha muller drogada, pero para moitos outros, adiante, que non fai falla que me mire aos ollos nin me diga que está de acordo. Este é tamén outro dos conceptos máis demandados no porno: os homes que ofrecen ás súas parellas coma se fosen gando. Este é o porno que temos; esta é a realidade. Este é o estado de ánimo de demasiados homes en todo o mundo, esta é a mensaxe que chega aínda hoxe aos nosos adolescentes: as mulleres perténcennos; do mesmo xeito que tomamos unha copa de viño cando nos apetece, tomamos unha muller cando queremos.
Quero rematar aplaudindo a valentía de Gisèle, que decidiu negarse a celebrar un xuízo a porta fechada. Con toda a intención, mostrou a cara porque non ten nada que ocultar, porque non é quen debe sentir vergoña, e deixou que saian imaxes porque, segundo declarou, "a vergoña ten que cambiar de bando".