A repercusión galega

"Corenta a nove, este é o resultado". Feixoo, aclamado pola bancada popular, sacou peito no Congreso español, á conta das eleccións galegas -obviando, evidentemente, o extraordinario resultado do Bloque Nacionalista Galego- (en Madrid os periféricos non contamos se non é para sumar munición contra o rival, xa sexa o PSOE ou o PP). Corenta e nove. Presentado así é un bo slogan, destes que fan brillar os ollos aos políticos. Foi por moi pouco, porque facilmente o PP podería ter baixado dos corenta e o PSOE podería ter subido até un número con dúas cifras. Pero tanto ten: a lotaría saíu do lado de Feixoo e, como era de esperar, o líder popular galego convertido en líder español arrimouse con ganas. O PSOE, tocado Os socialistas, e en particular Pedro Sánchez, aguantaron o embate como puideron. Non é que o presidente do Goberno español quede curto de palabras. Contan os que o coñecen de perto que é un adicto á adrenalina. Ás veces penso que, incluso, lle debe gustar estar en posicións de dificultade, porque é cando saca máis peito. E sacouno. Atacou os populares pola amnistía e a voadura controlada que fixo Feixoo á conta das conversas con Junts. Pero é evidente que a repercusión galega en Madrid non é pouca cousa. O PSOE quedou tocado polo mal resultado seu e o peor de Sumar. Pero tamén polo excelente resultado do Bloque. Será moi interesante ver que poden facer a partir de agora e como encaixará iso na relación entre os socialistas españois e os nacionalismos catalán, vasco e galego. A resposta puido intuírse nas palabras de Pedro Sánchez durante o debate esta semana no Congreso español onde os deputados do PP aclamaban Feixoo. Só foi unha frase, pero dicía todo: "Haberá amnistía e haberá unha lexislatura longa". Con iso, o líder socialista español parece que xoga todo –a súa vida política e a do seu partido– a unha soa carta: manter como sexa e ao prezo que sexa a exótica coalición que lle permitiu revalidar o mandato. Sabe que sen amnistía está morto, politicamente falando. E sabe, máis aínda, que se quere unha lexislatura longa terá que ser a un prezo alto, pagándoa ben aos partidos independentistas e soberanistas –moi especialmente a Junts e seguramente ao PNV, os dous grupos que poden deixalo tirado en calquera momento se lles convén cambiar de alianzas–. Desde a disolución da Audiencia Nacional até o referendo pactado hai un amplo abano de posibilidades que se abren tras as eleccións galegas O PNV de momento xa ten abondo con estudar como manter a Presidencia do Goberno vasco. As eleccións son inminentes –a convocatoria das mesmas semella cousa de días– e o resultado incerto. Bildu pode gañalas, pero é de esperar que PNV e PSOE repitan o goberno bipartito a pouco que poidan. Madrid manda e en Madrid saben que Bildu, por máis desplantes que lle fagan, non se moverá do lado do PSOE, mentres que o PNV quen sabe. E os socialistas vascos non creo que teñan ningunha alternativa. Son unha sucursal e unha sucursal obedece e punto. O papel de Junts No que respecta a Junts, o partido de Carles Puigdemont, aguantou a presión por votar calquera amnistía e agora. Grazas ao seu non de hai unhas semanas, pode pedir o que queira. Hai tres emendas sobre a mesa do Goberno español que servirán para blindala aínda máis e Sánchez, agora, despois das eleccións galegas, non ten ningunha outra opción que aceptar as tres. Antes das eleccións galegas ameazou aos negociadores cataláns con disolver o Parlamento e convocar eleccións españolas no mes de xullo. Tería que estar louco para cumprir esta ameaza agora. Polo tanto, a pregunta xa non é que pasará coa Lei da amnistía senón que virá despois, cal é o plan? Para ter esta lexislatura longa que anunciaba o outro día, Sánchez necesita polo menos aprobar tres orzamentos e non meterse en ningún xardín perigoso. De xeito que a súa capacidade de presión é mínima, por non dicir nula. Saberano aproveitar os independentistas? Desde a disolución da Audiencia Nacional española até o referendo pactado hai un amplo abano de posibilidades que se abren despois das eleccións galegas e o corenta a nove. A ver se saben aproveitalo. Unha nota á parte: é evidente que quen ten o cu alugado non se senta onde quere, pero resulta case patético ver a prensa española catalogada como progresista descubrindo agora de súpeto as trampas e as manipulacións do partido dos xuíces e denunciándoas con enorme alegría. Cando eles estaban a favor da represión non facían titulares así de grandes cada vez que Suíza ou Bélxica lle daban cabazas a España...