A ultradereita aspira a gañar nun 'land' alemán por vez primeira desde a II Guerra Mundial

O domingo, os Estados alemáns de Turinxia e Saxonia desenvolverán os comicios a cadanseu Parlamento, unhas votacións nas que as enquisas prevén que, cando menos no primeiro territorio, a extrema dereita, na actualidade concentrada en Alternativa por Alemaña (AfD), se converta por primeira vez en primeira forza nun land, algo que non acontecera desde que o país foi derrotado na Segunda Guerra Mundial cando a ultradereita de Adolf Hitler dirixía o Goberno. En Turinxia, as últimas sondaxes case que garanten a vitoria da AfD, que recibiría 30% dos sufraxios a case dez puntos da conservadora Unión Demócrata Cristiá (CDU) e duplicando a intención de voto da Esquerda, que ficará sen o único Goberno territorial que lidera da man de Bodo Ramelow. En paralelo, a esquerda antiimperialista da Alianza Sahra Wagenknecht–Razón e Xustiza (BSW), que irrompeu nas eleccións ao Parlamento Europeo, entraría no lexislativo con perto de 20% dos apoios. Pola súa parte, as forzas que integran o Goberno de coalición a nivel nacional dirixido por Olaf Scholz, o Partido Socialdemócrata (SPD), Os Verdes e os liberais do Partido Demócrata Libre (FDP), apenas superarían conxuntamente 10% das papeletas. Xa en Saxonia, a pugna polo liderado está entre a CDU e a AfD, as dúas na contorna de 30% dos votos. Por detrás aparece BSW con arredor de 15% e a coalición gobernamental obtería uns resultados semellantes que en Turinxia, coa Esquerda por baixo de 5%. Nos dous territorios as forzas da coalición corren o risco de ficar fóra dos lexislativos, polo que precisan alcanzar individualmente 5%. Malia que o ascenso da AfD nestes territorios non é unha novidade (fíxose con 23,4% en Turinxia e 27,5% en Saxonia nas eleccións de 2019 e gañou nestas rexións nas federais de 2021), tampouco a nivel alemán (15,9% nos comicios ao Parlamento Europeo tras lograr o pasado ano a súa primeira Alcaldía e entrar no Parlamento federal en 2017), unha vitoria impulsaríaa de cara ás eleccións federais de setembro de 2025 e podería facer case imposíbel a formación de Gobernos en ambos ou dous Estados federados. Así e todo, as posibilidades de que logren facerse co poder nalgún deles son mínimas, posto que precisarían un socio de coalición para alcanzar a maioría necesaria, e, no campo conservador, a única opción posíbel é un pacto coa CDU. Non obstante, é un extremo improbábel posto que de manterse o cordón sanitario á ultradereita sería a principal beneficiaria ao manter o liderado do Executivo en Saxonia e quitarllo aos progresistas en Turinxia. Ademais, os democristiáns, logo das dúbidas xeradas por unhas declaracións hai un ano do seu presidente, Friedrich Merz, interpretada como unha xustificación para unha potencial colaboración coa AfD no ámbito municipal, reiteraron que a cooperación coa ultradereita está prohibida polo seu Congreso. Sexa como for, a CDU foi protagonista da única ocasión na que rachou ese cordón, que veta incluso reunións coa AfD, precisamente en Turinxia despois dos comicios de 2019. Para evitar que o progresista Ramelow se mantivese á fronte da rexión logo de facerse co poder en 2014, a CDU e a AfD uniron os seus votos para elixir Thomas Kemmerich do FPD, nesas eleccións a forza con representación que logrou menos votos, como presidente turinxio. A polémica levouno a dimitir 24 horas despois e acabou coa carreira política da daquela ministra de Defensa e presidenta da CDU, Annegret Kramp-Karrenbauer, que era a favorita para suceder Angela Merkel, quen forzou avalar Ramelow nunha nova votación. Tanto a campaña electoral da ultradereita en Saxonia como a de Turinxia pivotaron arredor das persoas migrantes, con posicións xenófobas e reclamacións para expulsalas de forma masiva, un aspecto no que incidiu especialmente Björn Höcke, o seu candidato neste último Estado, condenado por repetir un lema nazi e que reitera que “o pobo alemán” está en “perigo de morte”. A formación redobrou as súas proclamas neste sentido após o atentado en Solingen, no oeste alemán, o 23 de agosto, no que un home sirio matou tres persoas e feriu oito nun ataque cun coitelo. “Höcke ou Solingen”, insistiu nas últimas xornadas a ultradereita en Turinxia. Neste sentido, e como aconteceu na Unión Europea (UE), o resto de forzas reaccionaron endurecendo a política migratoria, achegándose a posturas de ultradereita, e isto mesmo fixo o Goberno alemán -que tamén defendeu limitar a posesión en público de armas brancas-. A sexta feira, por primeira vez desde que hai máis de tres anos os talibán recuperaron o control de Afganistán, Alemaña expulsou 28 persoas afgás a ese país, indicou Steffen Hebestereit, voceiro do chanceler, que subliñou que son “criminais” e asegurou que “o interese de Alemaña pola seguridade prevalece claramente sobre o interese por protexer delincuentes e persoas perigosas”. “Hai que deportar máis rápido e deportar máis eficazmente”, reiterou o ministro de Xustiza, Marco Buschmann. En todo caso, no contexto do envellecemento da poboación alemá e a súa diminución paulatina, a chegada de persoas migrantes é determinante para a súa economía. Malia que o auxe da extrema dereita non é exclusivo das áreas que compoñían a República Democrática Alemá (a ultradereita dos Republicanos logrou dous millóns de votos nas eleccións ao Parlamento Europeo de 1989 en Alemaña Occidental), os seus mellores resultados atópanse nestes cinco länder, nos que, máis de tres décadas despois da reunificación, a taxa de desemprego é arredor do dobre que no oeste, o produto interior bruto per cápita 20% máis baixo e o salario mensual medio máis de 600 euros menor. Por exemplo, entre Turinxia e Hessen, co que limita nos seus lindes occidentais, a diferenza anual entre o salario inicial medio é de 10.000 euros a favor do segundo. Unha desnazificación que acabou en fracaso A pesar do orgullo do oeste teutón polo proceso de desnazificación após a Segunda Guerra Mundial o certo é que “até os máis altos niveis do Servizo de Seguridade e da Gestapo” recuperaron con posterioridade os seus cargos, explica a Historisches Lexikon Bayerns. Mais alá dos obxectivos dos aliados, centrados nos altos cargos do Partido Nacionalsocialista Obreiro Alemán de Hitler, as elites a nivel federal, municipal, xudicial, científico, empresarial e eclesiástico mantiveron o seu poder na nova etapa política tras a derrota do nazismo.