Ferreiros e cruzabicos no Bidueiral de Montederramo

No frío da mañá, co sol aínda rompendo o día, un paxaro de cor amarela, fazulas brancas e banda negra percorrendo o peito emite un chi-chi-point potente e repetitivo que se espalla no silencio matinal do Bidueiral de Montederramo. O ferreiro real leva este nome onomatopeico precisamente polo seu canto semellante ao bater rítmico do martelo na bigorna. Paxaro forestal que se alimenta de insectos e aniña en furados de árbores. O bosque de bidueiros de Montederramo é en verdade unha masa mixta dos brancos Betula alba e piñeiro silvestre pero tamén doutra flora autóctona entre as que destacan o acivro e o cancereixo. Árbores estas dúas últimas que cos seus froitos proporcionan alimento durante o inverno a unha boa cantidade de animais, aves e tamén mamíferos como a marta ou a raposa. Neste espazo natural protexido, ameazado lamentablemente pola tiranía eólica e polos lumes, resiste unha variada comunidade de fauna que ten no bosque o seu fogar. O ferreiro real pertence á familia dos páridos na que tamén están o ferreiriño negro, o cristado e o azul que xunto a gabeadores e rubideiros forman bandos invernais que percorren minuciosamente a foresta á procura de pequenos invertebrados, base da súa dieta. No seu conxunto supoñen unha auténtica brigada desparasitadora das árbores sen as que as pragas avanzarían sen remedio. Insecticida natural e gratuíto que podemos incentivar instalando caixas-niño que empregan para criar e ocupan sen dificultade. Nestas datas, os bandos mixtos invernais vanse desfacendo para comezaren a instalarse nos seus territorios de cría e sacaren adiante as súas numerosas roladas, até dúas ou tres, que incrementarán aínda máis a súa capacidade predadora podendo levar ao niño milleiros de insectos, na súa fase de larvas ou adultos. Ademais dos páridos, neste espazo natural protexido, podemos escoitar e observar outra ave forestal ben curiosa: o cruzabico. Especie pertencente á familia dos frinxílidos, que veñen sendo aquelas aves que se alimentan de froitos e sementes, teñen o peteiro semellante ao dun loro pero co extremo do bico cruzado. No caso do Loxia recurvirostra, as sementes do piñeiro silvestre son a base do seu menú. Arrincan en moitos casos as piñas, para logo levalas a unha póla e empregar o seu o peteiro como se fose unha pinza para abrilas e coller a pequena semente, o piñón. Os machos de cor vermella e as femias verde amarelento dan un vivo toque de cor que xunto ao pico lle dá unha aparencia de pequenos loros. Caso de non observalos podemos guiarnos polo oído, cun canto semellante a un chip-chip metálico e tristeiro. Para chegar até o bidueiral, temos que pasar Montederramo e seguir até a Mogaínza, onde deberemos coller a pista forestal. Polo camiño, poderemos gozar das vistas e doutra fauna como corzos ou rapinas como a tartaraña cincenta e a gatafornela.