A vida e as cidades

Non só contamos con algunhas das editoras que máis poemarios publicaron de toda Europa, senón que a porcentaxe de libros, premios e posibilidades de edición é, a todas luces, enorme para a lingua minorizada dun país de menos de tres millóns de habitantes. É unha intuición que se reforza a pouco que nos acheguemos á creación non canonizada: o interese que xeran os obradoiros de poesía, a poesía na rede ou aquela á que non temos acceso, pois acontece no ámbito privado. Tamén se contabilizamos as frecuentes edicións de autor dedicadas ao eido poético. Ceos de ferro | Sindo Villamayor | Edición do autor | 2019 | 79 páxinas | 12 euros Sindo Villamayor pertence a esta dimensión máis afastada da primeira liña da actualidade poética. Nado na Estrada en 1963, a súa traxectoria como creador está tramada en participacións activas en colectivos literarios e algún que outro premio. Ceos de ferro é un libro autoeditado e, aínda que moitas veces este tipo de obras nos ofrecen unha poesía que destaca pola súa inmadurez, non é o que acontece coa voz poética deste autor. Algo que, en certo sentido, é a primeira sorpresa que nos depara a obra. Nun ton que se relaciona co biográfico, a poesía de Villamayor mergúllanos nun discurso denso, altamente simbólico e mesmo con frecuentes referencias a outros poetas, aínda que sen chegar a un grao de cripticismo que nos afaste do gozo da lectura e sen caer no abuso da cita tan frecuente tamén en determinado tipo de poetas. Artellado en tres partes, Ceos de ferro repasa as experiencias, o amor, e tamén as cidades ás que se refiren eses ceos de ferro do seu título. Un conxunto no que destaca tamén a constante referencia á extinción das paixóns, ao paso do tempo que sedimenta as perdas e á perspectiva da morte. Un ton elexíaco ben destacado no epílogo que a xeito de "Notas de lector" asina Eduardo Estévez, e onde se refire como esa raiola de esperanza agardada polo lector nunca acaba por aparecer. Pode ser esta unha das poucas pexas deste traballo poético de calidade: o ton desesperanzado constante que enturba un código con sobrado potencial e que tamén parece falto dunha idea central con máis forza que poida artellar o conxunto. Con todo, Ceos de ferro é unha pequena mostra de artesanía poética, desa que discorre por canles que ás veces consideramos secundarias e que demostra como a importancia que o noso país lle dá á poesía pode deixar os seus froitos nos lugares máis insospeitados.