Crimes académicos

Crimes cometidos nas universidades ou nas súas inmediacións, con enigmas complexos resoltos co concurso do eruditismo e o coñecemento profundo que se presupón a eses lugares. Tres catorce dezaseis non inventa nada nese sentido, aínda que sempre podemos destacar o factor de traer algo diso á nosa realidade. Que o espazo da trama sexa o Campus Sur (hoxe Campus Vida) da Universidade compostelá dá un toque interesante ao punto de partida, algo que se complementa co recurso á cuestión matemática, unha disciplina que ten o seu fogar universitario tamén nesa zona. Tres catorce dezaseis | Rocío Leira | Xerais | 2020 | 144 páxinas | 12,30 euros en papel | 6,75 euros en epub O encontro casual de Silvia, alumna de matemáticas, co profesor Benavides, acaba por involucrala no perigoso xogo ao que foi convidado e que consiste en descubrir o autor dunha serie de crimes que están acontecendo na zona. Porén, é preciso algo máis que un certo aire local e unha idea de certa orixinalidade para construír unha boa novela. Rocío Leira destaca nesta peza como unha boa narradora, con capacidade para administrar ben unha trama que mantén o interese das persoas lectoras e que vai anoando os seus cabos soltos con bastante competencia e sen forzar moito a resolución. Sen perder de vista que estamos ante unha peza orientada a lectoras adolescentes, tamén a forma na que os enigmas están construídos resulta acaída: complexos, pero coa suficiente popularidade como para resultaren familiares para a maior parte do público. Tamén con capacidade de espertar curiosidades e completar información. Acontece así co papel de Pitágoras e a escola (ou seita) que dirixiu na súa época, a explicación sobre número áureo ou coa información que se dá sobre a criptografía, aínda que neste último caso poidamos percibir algúns erros menores. Sen dúbida esa mesma orientación á mocidade é a que fai que os crimes sexan pouco detallados, nada truculentos, aínda que o suficientemente estraños como para capturar o interese de quen le. Da mesma forma, a construción a través de capítulos curtos estimula a lectura, aínda que ese ritmo acelerado poida xogar á contra no que respecta a outras características da obra. Así, aínda que temos trazos que definen o suficiente aos protagonistas no esencial, hai elementos que non chegan a redondealos, deixándoos nunha certa precariedade que choca, especialmente chegando ao final da obra. Temos, con todo, unha obra audaz, capaz de propoñer un xogo interesante nun ámbito moitas veces detestado pola xente máis nova.