Ficción e realidade do Zeca

A Teresa Moure e a Maria João Worm son a guionista e a debuxante, respectivamente, desta obra que leva aos cadriños a vida do Zeca Afonso. Un traballo difícil, xa que logo, é un deses casos nos que o mito devora o home. A relación entre o Zeca e a Galiza sempre foi de respeito e admiración mutua e o concerto en Santiago de Compostela no 72, onde a lenda di que interpretou por primeira vez a canción da revolução que foi sinal para os Capitães de Abril saíren dos cuarteis a conquistar a liberdade, é lembrado cunha placa no Auditorio de Galiza e un mural no campus. A unanimidade no recoñecemento á figura do cantor é unha desas presencias que nos lembra que as fronteiras dos estados non son as dos pobos. Esta obra é unha ficción, travestida de biografía. Mestura feitos reais e ficción, e así descentra o foco do mito que deu voz á revolución para centrarse na persoa, nos pensamentos e reflexións; na vida e na loita interna dun home por transcender á súa condición de símbolo e, aliás, á súa obra máis coñecida. Moure apóiase nas conversas con persoas que coñeceron o Zeca para a reconstrución da persoa que, coas súas contradicións, dúbidas e preocupacións, habitaba no poeta. Moure non pode –nin quere– disimular a súa inexperiencia neste medio e opta por facerse forte nesa desvantaxe para desatarse dos convencionalismos do medio e experimentar co formato. Usa o seu dominio da narrativa e a estrutura para tecer unha historia que está constantemente xogando con textos e texturas de distintas naturezas. É, sen dúbida, unha obra máis poética que histórica. O libro comeza na infancia do Zeca, na viaxe en barco ás terras africanas onde medrou. A nenez en Maputo marcouno e alí volvería noutros momentos da súa vida. Tamén abordan Moure e Worm a relación do Zeca coas mulleres e falan dun Zeca mais íntimo do que estamos afeitos. O libro aspira a ultrapasar a vida pública para adentrarse no persoal, no Zeca da distancia curta e da amizade. Secasí, é inseparábel do seu compromiso político e persoal, coa liberdade e coa lusofonía. Un compromiso que levou até a homenaxe do ano 1985 en Vigo, onde a súa reivindicación dos dereitos políticos e culturais da Galiza foi respondida con seis minutos de palmas. Nos deseños, Worm combina técnicas diferentes. Usa as sombras chinesas feitas con recortes nun branco e negro sobrio que nos transportan ás fantasmagorías precinematográficas que crean un efecto de evocación teatral para levármonos ao pasado. Mais, tamén usa a ilustración tradicional e a explosión de cor. A parte gráfica intégrase á perfección coa narración e con ese afán experimentador, o que dá nunha obra arriscada e peculiar no mundo da banda deseñada galega.