O reflexo do que fomos

Unha aposta que xa conta cun grande volume de títulos e que se move entre voces consagradas e outras debutantes. E se a memoria está na boca / Ángel Suanzes / fotografía de Clara Honorato Soto / Urutau / 2020 / 52 páxinas / 12 euros O poeta que hoxe nos ocupa pertence xustamente a ese segundo grupo. Cunha carreira xornalística moi vinculada ao cinema, a aparición de Ángel Suanzes no eido da poesía galega é unha pequena sorpresa, unha de tantas que veñen honrar un xénero que segue a ser da maior importancia para a nosa cultura e que formula unha sorte de convite aberto para ofrecerlle novas voces. Non sorprende que o propio Suanzes aluda a unha práctica privada que se remonta á súa adolescencia e que regresa, como un río subterráneo, na forma deste primeiro libro de madurez. Porque, dalgunha forma, a poesía é algo que nos acompaña durante toda a vida, aínda que só ás veces acabe frutificando na forma dunha obra editada. O primeiro que sorprende deste debut do autor é o ben pouco que lembra ás clásicas pezas iniciáticas. Suanzes amosa unha voz ben perfilada, cun discurso poético de tons minimalistas nos que rastrexamos, por momentos, unha certa contención. Características ben pouco habituais nos primeiros libros e que algunhas voces poéticas non chegan a dominar nunca. Trátase de algo ao que sen dúbida axuda, tanto o formato, como o tema escollido. Do primeiro, non podemos deixar de destacar o coprotagonismo de Clara Honorato Soto, que achega unhas fotografías que, con reflexos, siluetas e enfoques, conseguen evocar un lirismo do cotián que conxuga á perfección cuns poemas que xogan máis á descrición do estático e a creación de imaxes que a calquera outro tipo de discurso. Pola súa parte, a temática da obra incide nun cotián onde a experiencia romántica procura o seu lugar entre o presente e o que restou na memoria dun outro tempo diferente. Un percorrido no que escoitamos ocasionalmente ecos fantasmais do pasado que van alén da presenza do eu lírico e que nos deixan a sensación da perda e a necesidade de reencontrar un lugar determinado no mundo. Cunha nostalxia que se filtra paseniño polos versos, pero que apela máis a un cotián perdido que a un elemento concreto, construída delicadamente a través de siluetas, ecos e sensacións e que é consciente da súa propia continxencia. Sen dúbida unha peza interesante que sumar a un presente poético cheo de voces novas e estimulantes..