Outro xiro para a cuestión da realidade

Unha vez máis, o Premio Nacional de Poesía Xosé María Pérez Parallé descobre unha voz interesante e inédita para a lírica. Neste senso é un certame único e, non se di abondo, importante. Inaugúrase aquí unha traxectoria poética, mais non literaria, xa que Carlos Carracedo publicara dúas obras narrativas. Así mesmo, pouco despois deste galardón faise co III Premio Exeria de Creación Literaria que leva aparellado axuda económica e unha residencia literaria para, no caso de Carracedo, avanzar no proxecto dunha novela. Quizais sexa esta querenza narrativa a que se atope detrás da vocación híbrida do poemario. Fálase en numerosas ocasións de “historia”, entendida como trama, dun lado, e como o relato non ficticio dos acontecementos relevantes do pasado, do outro. E algo diso hai, das dúas cousas. No libro pódese identificar un argumento principal, o devir dunha familia que se converte en metáfora da actualización dos mitos occidentais. Mais, precisamente esa descrición da vida cotiá e a ollada cara á evolución do canon, tenden pontes coa historia como disciplina das ciencias humanísticas. Por suposto hai moitos máis temas, de feito é unha obra semanticamente rica. Tamén máis discursos. Aparecen formas teatrais, diálogos socráticos, a cultura de masas, nomeadamente a audiovisual, a mitoloxía, a publicidade que destaca as funcións ocultas dos utensilios de cociña que figuran no título e o humor: “-Son unha brincadeira. O humor declina certas angustias, como a da extinción...”. A pesar da heteroxeneidade, un dos logros do libro é a coherencia. Todo está moi pensado para que se acople sen estridencias. O outro acerto é a combinación hábil entre a rutina e a especulación filosófica, condensada na figura do personaxe que escolle a identidade inscrita por Bruce Lee dentro do repertorio de identidades que pon a disposición o mercado. Porque ao final todo o poemario, desde a consciencia de saberse tamén produción, explora as arestas nas que se asenta a tensión entre coñecer e ser, aínda que ese ser nade na liquidez do “be water”, como os miolos de pan nas sopas que toma o protagonista e que el imaxina illas da súa Odisea, mentres a muller sabe que, por moito que quixese Xohana Torres, ela non pode navegar. Un último apunte. Nesa tensión, clásica, albíscanse alternativas que abre o novo realismo, xa que todo o que se rexistra, aínda que sexa a morte, existe: “-Onde imos? (a unha gabeta que arquive o noso esquecemento esperando ser reclamados?)”. Reclamemos, pois, a continuidade da voz deste poeta novo.