Desprotección dos dereitos lingüísticos na Galiza

O pasado mes de abril a Mesa pola Normalización Lingüística demandou que se adoptasen medidas para garantir o dereito a usar o galego en todas as comisarías de policía e do resto de forzas e corpos de seguridade do Estado español perante o feito de desprezo, non só aos dereitos lingüísticos senón á consideración e respecto debidos a unha persoa. Así o fixo diante da queixa presentada por unha veciña de Pontevedra que foi acusada por un axente policial de "faltar o respecto á autoridade" por insistir no seu dereito a poder expresarse e ser atendida en galego. Trátase dun episodio máis, se cadra de maior gravidade por mor do escenario, dun tipo de agresión que se repite tanto na esfera da Administración como no da empresa privada e moi representativo do contexto de colonialidade que vivimos como pobo. Impunidade O primeiro que cabe salientar é a impunidade coa que se vulnera o dereito humano a non ser discriminado por razón da lingua tal e como se estabelece no artigo 2º da Declaración Universal dos Dereitos Humanos, no artigo 14º do Convenio Europeo de Dereitos Humanos ou no artigo 21º da Carta Europea dos Dereitos Fundamentais. Resulta, así mesmo, inadmisíbel a impunidade e a facilidade para ignorar a oficialidade do galego no noso país e a comodidade para incumprir a lei no referente ao dereito a empregar o noso idioma tal e como se recolle no o artigo 5º do Estatuto de Autonomía e no artigo 1º da Lei de Normalización Lingüística. Situación de vulnerabilidade e desprotección que os propios poderes estatais e autonómicos posibilitan e fomentan minimizando e banalizando esta vulneración de dereitos ou amparando aos causantes da mesma. Ademais, esta situación de desprotección consigue que se interiorice a falacia legal de que no noso país o castelán deba ser "máis oficial" que o galego. Mais a desprotección non se produce, senón que se despregan con prontitude todas as garantías e resortes xurídicos, cando son os castelanfalantes quen alegan ser obxecto de discriminación. Pasividade En segundo lugar, cabe sinalar a permisividade e a pasividade perante este xeito de imposición lingüística e da intencionalidade de danar moralmente aos galego falantes. Achámonos diante de comportamentos supremacistas que tentan lesionar un sentimento de pertenza e de identidade individual e colectiva. Sabemos ben que os modos en que pensamos e configuramos a nosa identidade están vencellados á lingua e á cultura compartidas; de feito, a lingua constitúe un elemento primordial da cultura e un marcador fundamental da identidade persoal. Toda comunidade lingüística ten dereito á lexítima defensa da súa lingua contra as tentativas que ameacen con erradicala Na lingua propia e común, estrutúranse as eleccións e construcións culturais dos membros dunha comunidade, o que a converte nun ben primario e social relevante para a mesma. Por isto, a asimilación forzosa ou a dificultade para expresar os trazos da identidade dentro do grupo supón a privación dun aspecto esencial na vida dos individuos e unha agresión inaceptábel que, evidentemente, lexitima ás vítimas para exixir e adoptar accións de protección. E, tamén aquí, podemos constatar a parcialidade e o cinismo cando calquera queixa do españolismo por supostas discriminacións é recollida e acrecentada polos medios de comunicación e amparada por mostras de apoio desde as instancias de poder. A realidade destas agresións contra do noso idioma exixe intensificar a batalla no plano legal e xurídico, sen regatear medios e recursos, para ampliar e facer efectivos uns dereitos lingüísticos que protexan e garantan un ben común e fundamental das galegas e dos galegos. Cómpre, así mesmo, facer desta batalla xurídica un altofalante que sensibilice e pete nas conciencias evidenciando e denunciando a hipocrisía e a dupla vara de medir que representan os privilexios e a especial protección tanto dos castelanfalantes como do seu idioma. Mais tamén, e alén da necesaria reposta no plano legal, faise necesario combater contra as inmunidades e as impunidades que envolven estes comportamentos sacando á rúa os feitos e amosando e facendo visíbeis aos culpábeis das agresións e das ameazas mediante actos públicos de protesta diante dos negocios, empresas ou dependencias administrativas responsábeis. Xa o prestixioso xurista, George P. Fletcher, sinalara que toda comunidade lingüística ten dereito á lexítima defensa da súa lingua contra as tentativas que ameacen con erradicala ou desprazala do seu territorio.