Maiolingua vai… e corre

Xa imos polo maio adiante, recibido no primeiro día coa póliña de xesta florida posta na porta, celebrado xa o quinto día, día da Lingua Portuguesa, toca dar sola, aínda sen sacarnos o saio, pois miga deste maio, aínda ha quedar para o San Xoán. Velaí un maio de maios de bo campar arrecendentes a flores. Un maio de castañas crocas (maias). Un maio que, se vén como é debido, non terá rival, aínda que el só non endereita o ano, pero si, ten ollos para o mes de San Xoán, e ao mellor, miren por onde, vai e dálle algo del ao de San Xoán. Mes este de luz, cacharelas e lumes. Lumes que tamén se fan por maio como purificadores dos campos e así dispoñelos a ben para as sementeiras. E no maio, tamén dicir, que xa son nados, tanto os lobos, como os corvos. Os raposos (os golpes) por esas, van xa medio criados. Moita vida logo. E por iso, como din os da revista Luzes: "Móvense os silencios". Certo. Militancia na lingua Pero neste maio, entre moito que dicir, saber e celebrar, tendo en conta que a verdade faranos máis libres, pero que iso ha custarnos de moito, "caráneo" (así nos dicían á rapazada na eira da malla en Vilela de Punxín, Ourense), pois ben, en Galiza queremos exercer un sentepensar, dando presenza e preferencia ao noso militar amorosamente na lingua (que para algunha xente aínda hai que afirmarlle que é a Galega), xa que logo tamén así na amplitude integradora do que se denominan "As nosas Letras", determinando o título de "Maio das Letras Galegas", si, todo el cheo de voces e de palabras, en creación na Cultura e na Lingua. Todo sentido, comprensivo e significativo, pleno de identidade, por selo irrenunciable noso, de matria e patria, de nación e pobo, a ando de nos comunicar e crearnos, no construír da esperanza común, máis verde e menos vermella, de sermos. Así, a nosa lingua vai e corre, de tal forma, como no curral da casa do lugar da Nogueira, ao pé da figueira, a bisavoa Carme 'A Roca', que o primeiro bocado e grolo da mañá eran un melindro de "cazo" e unha de augardente, que finou aos cento tres anos, nos dicía: "A luz tamén nace aquí todos os días e vai a todas as partes". Mocidade do pobo do galego andando, correndo, en defensa de si mesmo e de tanto. Espelindo. Sendo. E Avelino Pousa Antelo, nas moitas viaxes polo país (e non precisamente para facermos turismo gastronómico), indo no coche, falando da súa transformación venerable do ano trinta e un, logo de escoitar a Castelao no Principal de Compostela, sempre declaraba: "A galeguidade, o galeguismo, ten que importar, non pode obviar a lingua como sostén e definición do noso fundamental. Eles –referíase xa e de seguido ao goberno en Galicia– queren gañar tempo na desfeita da lingua, pero nós non podemos perder as oportunidades, a maioría do noso pobo ten que ser diverxente deste goberno. Goberno ao que se lle dá moi mal o escoitar. Por iso non é bo agardar tanto. Saibamos o que cambiar, antes que pase". O Lucho ( Avelino), pensábamos, ía polo fío de tecer ben. Correlingua E así sumando neste maio e desde xa hai anos, no chamo de MaioLingua, nos acertos colectivos deste pobo do galego, postos estes ao servizo da cidadanía, vai indo a presente e intuíndo o futuro, a proposta activa e colectiva do Correlingua que por este mes avanza en comunal por prazas e rúas de Galiza (neste ano co declaro de "Dende aquí até acolá, GALEGO XA!"). Unha liberación de enerxía necesaria, neste momento importante, crucial, da nosa lingua. Quérese para ela sumar forza social, achanzar resistencias e falsas actitudes, mellorala, a trato, coidado e saúde. Atenderlle pois á súa situación e así, a como mañá mellor, abrace os nosos días. A este ir á vista, darse e saberse, quérese tamén chamar ao debate sereno e significar as responsabilidades que as institucións, as e os políticos e a propia cidadanía, estarán dispostas acordar para en común promover e mover, executar, o mellor vivir na nosa lingua. Non valen trampas, nin argumentos en falso. Os consensos serán obrigados. Bastan os conflitos latexantes que padecemos. Pois, como é que buscando a felicidade, somos infelices? E ancorando no mesmo sitio, a onde queremos ir (ou fuxir?). Correlingua, no berro colectivo a prol da lingua, indo, reflicte o ser e desexos deste pobo. E sobre todo a mocidade movéndose, integrada na cidadanía. Así o fan, a pasos sen volta, cara adiante, polo dereito (e deber) de vivir e decidir en galego (isto sentido a boa voz e posto a letras maiúsculas). Mocidade do pobo do galego andando, correndo, en defensa de si mesmo e de tanto. Espelindo. Sendo. Sentindo orgullo de si. Reivindicando Lingua. Identidade.