As atmosferas poéticas do outro Thomas Dylan

Pois en Retratos -disco producido por Error e 2pasøs- Thomas Dylan &amp; Balea despregan con mestría un universo poético que cae do lado da anomalía, entregado á intimidade do verso. Retratos | Thomas Dylan &amp; Balea | Inuk Records | 2019 | Doce pezas | 12 euros Quen se atopa detrás das letras non é un descoñecido, senón Thomas Dylan Harris, polifacético artista nado en Pazos de Borbén que se viu vencellado en Vigo ao colectivo multidisciplinar Verso Libre. Os seus comezos na música remóntanse ao grupo Nubes de Pedra, co que viu a luz Claroscuro. O uso do galego neste álbum chamou a atención da discográfica Língua Nativa, selo de música independente que nacía en 2014 coa vontade de achegar público galego e portugués. O primeiro disco que lanzaron incluía o seu tema "Para sempre calar", xunto a outros de artistas de Portugal ou Angola. Tamén da man de Língua Nativa chegaría Chove (2015), disco no que Thomas Dylan concilia a súa faceta profesional no audiovisual coa de vocalista, acompañado desta volta por Frank e tamén 2pasøs. O disco contiña 10 cancións ilustradas con fotografías de Javi H, para alén de vídeos tocando en directo con sintetizadores, procesadores de efectos, pratos ou drum pads. Este peso do audiovisual mantense en Retratos, con até cinco das pezas traducidas a propostas próximas ao videoarte, que mostran desde remesturas de imaxes de Cocteau até un formato máis achegado ao videoclip convencional como o de "Aneis", mais atrapando a atmosfera funesta e misteriosa do tema, con ritmo de agoiro. Na súa colaboración con Balea, Thomas Dylan intérnase nun territorio hip hop moito máis etéreo. As atmosféricas bases de guitarra, baixo, saxo e sintetizadores serven de alicerce para despregar esa potencia inparábel do verso. Hai un fondo desacougante no que as palabras transmiten, un dó contido nos acordes que nos rozan coa pel de galiña. O traballo unicamente adoece en contados momentos dunha lixeira falta de fluidez, pero logra compensalo cunha fonda carga poética que non deixa para nada indiferente, como non podía ser doutro xeito ousando apropiarse do nome invertido do popular escritor galés. Retratos é un disco no que a palabra é protagonista e fala da dor, arrodeada sempre pola ineludíbel presenza da morte. Desde ese suxestivo "Imos voar a contra do vento" co que abren o seu "Autorretrato", pasando polo desafiante "se che conto quen tira dos fíos / un vello camiña da man de asubío" á desacougante ladaíña de "sabe a morte da familia", as poderosas imaxes son a forza lírica que convoca o trance para atopar o persoal no outro.