Un clásico que segue funcionando

Chet Baker Sings é, aínda na actualidade, un clásico popular da historia do jazz. Orixinalmente lanzado en 1954, con só oito pezas, o disco revelou o talento orixinal de Chet Baker para cantar e para consolidar na industria da altura un novo estilo vocal no jazz que rompía con todas as expectativas que existían sobre as voces masculinas. Unha voz fráxil que puntuaba o seu fraseado con silencios e dúbidas e que contribuíu a popularizar, máis que o seu labor de trompetista, a etiqueta cool jazz. Chet Baker Sings (Deluxe Box) / Chet Baker / Jazz Images / 2022 / Catorce pezas / 38 euros A idea do disco xurdiu cando Gerry Mulligan chamou a Baker para tocar con el no disco que había de abrir o catálogo de Pacific Jazz Records. Naquela gravación aparece a célebre versión de "My Funny Valentine" que sería coñecida por todo o público da época. Gerry Mulligan, ao cabo dun ano, foi arrestado e encarcerado por un asunto de drogas, e Chet Baker decidiuse a formar o seu propio cuarteto -con Russ Freeman no piano, Red Mitchell no baixo e Bobby White na batería- para rexistrar o seguinte disco da Pacific. Aquel foi o seu primeiro traballo como líder, e funcionou. O seguinte que a Pacific -sempre atenta ao estilo West Coast- lle editou foi Chet Baker Sings. Agora, Jazz Images Records recolle nunha caixa o LP orixinal en vinilo e un CD que ademais das oito pezas do orixinal contén outros seis temas. Ademais, a caixa trae un libro de oitenta páxinas cun longo ensaio de Riccardo Del Fra, así como decenas de fotografías clásicas, raras e nunca antes publicadas de fotógrafos de jazz tan importantes como William Claxton, Jean-Pierre Leloir ou Bob Willoughby. Quizais os máis veteranos lembren un concerto no Auditorio de Castrelos de Vigo, no verán de 1983, no que Baker -teloneado, por certo, por Clunia Jazz- deu un concerto tirando a triste. Algúns atribuíron aquel cansazo do trompetista á perda do seu pasaporte aquela mesma mañá, mais era inevitábel pensar nos seus sempiternos problemas coas drogas. Pois ben, no medio do concerto, Baker decidiuse a cantar un par de temas, un deles imitando con gracia o son da súa trompeta, que seguramente foron o mellor da noite. O álbum non presenta melodías orixinais mais iso non impide que Baker faga súas todas as pezas. Unha sección rítmica perfectamente axustada e un piano suave e tranquilo logran un son depurado e seguro. Xunto co estilo da voz de Baker, sobresaíndo confiada sobre o conxunto mais sen querer dominar, logran crear unha auténtica xoia da música que continúa a crear afección. Imprescindíbel.