Plantasía

De sempre, percibín o mundo do jazz como un misterio, algo segredo e exclusivo só para certos oídos. Un mundo de acordes de sétima, substitucións tritonais, Coltrane changes e tocar ata que che sangren os dedos. Resultaba demasiado confuso, demasiado técnico. Ata que me din conta de que para desfrutar do jazz (en realidade, de calquera música) só fai falla unha habilidade: escoitar. Comeza cun piano cristalino, coma gotas que atravesan sen esforzo unha lagoa en estado de prato. A intensidade vai medrando mentres empezan a desfilar o saxo, as cordas, unha tímida percusión e unha voz mariñeira. Este elementos entran nun vórtice de fraseos que semellan laiarse da súa limitación terreal, pois ao fin e ao cabo só son vibracións de aire ordenadas de forma matemática que aínda así logran converter o terreal en divino durante un par de compases. Culminan nun duelo mexicano entre saxo, guitarra e piano no que todos logran disparar primeiro. Pura poesía musical que afasta o Avant garde das súas tendencias máis pedantes e convérteo en algo dixerible para o oínte que toca directamente as teclas do corazón. Forma sen renunciar ao contido. Péchase este círculo de folklorización co regreso da voz: “Miña Nai, quero unhas zocas”. E volve ese piano melancólico, case cinematográfico. Melodías e tons orgánicos que se asentan no oído coma unha hedra que enreda o tronco do carballo ata afogalo case sen querer, sen esforzo. Dende logo, moi acertado o título do disco, e non só polos nomes das cancións. E isto foi só o primeiro tema, o álbum está repleto de cancións que se basean na tradición galega. Por exemplo, a maxistral “A Folla do Castiñeiro”, un tour de force de jazz contemporáneo a ritmo de alalá. Destaca neste compoñente tradicional a parte vocal, e semella que foi o elemento inspirador deste álbum nunha volta ás auténticas raíces da música tradicional: o canto. Estes ouveos milenarios fusiónanse se ningún esforzo con melodías que poden semellar moi subversivas, pero que tamén naceron da tradición musical máis crúa e costumista. Non estamos tan lonxe, nin somos tan diferentes. E non falo da desgarradora “Narciso” por falta de espazo. Un disco fascinante e sorprendente, moi desfrutable, e que combina a escola jazzística coa tradición galega, usándoas como trampolín para expandir e experimentar cun vocabulario musical asombroso e unha execución técnica impecable. Imprescindible, unha auténtica marabilla que demostra que somos unha potencia mundial en jazz. Simplemente, escoitádeo.