Skornabois

Antes de oír nada, xa odiaba o bravú, díxome hai pouco Nuno de Grande Amore. E argumentou con contundencia: No instituto, os grupos do bravú aparecían ao final do libro de texto. Polo tanto, como todo o relacionado co currículo escolar, por definición, ficaban á marxe do seu interese. Odiaba o bravú, pero escoitei o meu veciño. Nuno é do Valadouro (A Mariña). E Emilio López, o tal veciño, de Vilanova de Lourenzá. De moi rapaz foi impulsor dun grupo mítico: Skornabois. Deseguido, creou a Safari Orquestra (2006), un proxecto de música electrónica, absolutamente adiantado ao seu tempo. Esa experiencia trip hop que enfeitizou a Grande Amore. Comezo dos noventa. En materia de músicas emerxentes ninguén esperaba nada da Mariña. Mais alí estaban: Xermán Viluba, Emilio e mais Villamel. Tres de Vilanova, devotos de Negu Gorriak, dispostos a acender -Skornabois- o lume da revolución. Absolutamente autodidactas, mais con moito combustíbel intelectual. Co grupo (estamos aínda nos días do instituto) crearon un fanzine, A brosa do vergudo (brosa: machada en galego mindoniense). A conmoción que provocaron foi tal que un domingo pola mañá (despois de misa) tiveron que pedirlle publicamente perdón á alcaldesa (especialmente molesta por algún dos textos que lle dedicaron). Non abondou co fanzine, deseguido mesmo tamén crearon un espazo para a reflexión e o debate: o CCCM, “Círculo Clandestino de Celeiro de Mariñaos”. “A evolución do grupo de Lourenzá é sorprendente, porque teñen pasado en tres anos do ská e do punk ao hard core, ao funk e mesmo ao acid jazz. A cousa parece que non vai quedar aí [...] e avisan nalgunhas pasaxes de que o trip hop podería incorporarse á ampla gama de sons que emiten”. Velaí un parágrafo da crítica, na revista Bravú (1998), do seu primeiro longa duración. Bon resumo do tsunami de creatividade con que nos agasallaron. Desde aqueles primeiros instrumentos artesáns, coa incorporación de Iván Laxe (baixista e programador) choutaron sen rede cara ao universo da música electrónica. Espazo propicio para espallar a densidade do seu pensamento. Pezas-himno de absoluta actualidade estética e conceptual. Velaí o “Planta-te”, incluído no CD Terra-Terremota, que acompañaba a esa revista. Caciques e eucaliptos a mesma cousa son. Os dous chupan-lle o sangue a quen teñen arredor. Emilio continuou a ruta coa Safari Orquestra. Xermán fixo o propio con Zimmer 103 e Ex-tensión Agraria. Ademais a súa enerxía foi impulso definitivo da LNB, liga nacional da billarda. Entre tanto proxecto paralelo, teño devoción por un conxunto inter-xeracional: Alkarpa (acrónimo de albaneis, carpinteiros e palistas). Un mestre dos mandos da paleadora, Mariña, petaba na batería. Xermán e mais Emilio exercían de albaneis do rock&amp;roll. E unha fichaxe estrela, Cándido, home dunha certa idade, do Pereiro (nos outeiros do Cadramón), que durante moitos anos fixera co acordeón o baile na aldea. Nunca poderei esquecer aquel concerto heroico. Ao pé do Cantábrico, contra todos os ventos que ameazaban levar os toldos cara a Inglaterra, Alkarpa ergueu a súa mensaxe poderosa: Non aos eólicos na praia das Catedrais. Aínda que pouca xente o saiba, se hoxe non hai viraventos en tan masificado punto de interese turístico, foi –en boa medida– grazas a estes heroes. Medre o talento de Alkarpa! Sempre Skornabois!