Ouro puro

Andaba apañando na herba seca, antes de que volva chover neste estraño verán cando escoitei unha risada infantil achegándose. Alédaseme o corazón. Coas vacacións volveron as netas da veciña. Veñen saudar, correndo pola estrada, as primas máis grandes de brincadeira coa pequena. Lémbranme que lles debo do ano pasado unha merenda e que quedei en axudarlles a encontrar as escaleiras que baixan á vella fábrica de papel. E, de paso, como quen non quere a cousa, preguntan se tiven tempo de limpar o camiño que vai cara á torre. A pequecha borboriña “a do tesouro”. Quedou daquela confirmado o verdadeiro interese. Abráiame ver como se acordaban dunha historia que lles contei mentres arrincabamos herbas na horta outro mes de Santiago, aínda que xa pasara o tempo, para min un intre , para elas unha vida. O mes de xullo, segundo Xosé Manuel González Reboredo, é mes das festas patronais, "entre os meses de xuño e outubro, as festas universais perden consistencia e deixan paso a celebracións patronais propias de comunidades concretas, nas que se coordina un comensalismo festivo coincidente cunha época de mutuas prestacións de axudas nos importantes traballos estivais (sega da herba, seitura do pan, malla, etc.)". Hoxe en día pouco ou nada queda daquelas angueiras. Procuro manter a veciñanza co ritual de trocar sementes, plantas e consellos neste ano bisesto que non está vindo nada bo. As miñas tres visitantes asenten con certeza, mentres me falan dos tomates da avoa, que tampouco parecen alá moita cousa. Así, no que facemos un mapa das orquestras que imos poder escoitar este ano, botamos a andar cara ao río. A entrada ao castelo está inzada de silvas. Tentamos entrar pola canalización do muíño vello , pero non damos chegado á cova das fadas, nome posto por min que nada ten que ver coas espantosas historias da fortaleza que había pola parte de arriba. —Como se chamaba a raíña que regalou tantas cousas á Igrexa? De súpeto aparécesenos Urraca escribindo unha carta ao bispo Diego, entregándolle a igrexa de Camanzo e todas as súas riquezas, San Martiño de Dornelas, San Miguel de Castro e San Pedro de Orazo, todo o que hoxe forma a Terra de Tabeirós. Imaxinamos como sería esta fortaleza cando aínda estaba en pé, cando os xuíces meiriños ditaban as súas leis, nun forte que despois foi acubillo para os bandoleiros que asolaron a bisbarra. —E ti pensas que os tesouros van estar aquí enterrados? "Ese non nos interesa", din as dúas máis vellas, "porque son cousas roubadas, mellor era atopar as alfaias do xigante que encerrou a doncela na cova. Precisaremos un mapa e cousas para limpar (e hai que avisarlle á avoa de onde imos estar, porque igual na cova non hai cobertura)". Preciosa inocencia mesturada cos novos tempos. Direivos que a devandita caverna está na rocha e que non sei se dará para agochar un xigante, pero de certeza que hai túneles que baixan cara ao río. Gusto pensar que o abeiro está nun espazo que semella un xigantesco anfiteatro que se abre á fraga. Máxico! Non sei vós, pero non imaxino mellor maneira de pasar o verán que buscando tesouros, porque ás veces imos ao outro lado do mundo e témolos aquí, onda nós.