A amnistía non se come

O 18 de febreiro galegas e galegos votaremos, determinaremos a composición dun Parlamento que decidirá quen goberna Galiza nos vindeiros anos. A esta altura é evidente que estas eleccións desenvólvense nun marco absolutamente novidoso a respecto de calquera outra das decorridas antes no noso país. O elemento claramente diferencial non é tanto que o PP poida perder a maioría, como que o novo Goberno estaría presidido por unha nacionalista, algo que nunca aconteceu na nosa historia e inimaxinábel non hai tanto. Abonda lembrar que en 2005 a derrota do PP encabezouna un PSOE á alza cun BNG á baixa. Que tal posibilidade se concrete é dunha importancia política extraordinaria, unha oportunidade que faríamos ben en non desaproveitar. Non só abriría a porta a dar a volta como a un calcetín ás políticas do PP que nos están a conducir inexorabelmente contra os cons, senón porque tamén contribuiría a rematar co irrelevante papel político que hoxe xoga Galiza no contexto estatal. Irrelevancia á que nos condenan as forzas políticas con matriz madrileña, con consecuencias máis que negativas para o noso país, que a diferenza de Euskadi ou Catalunya, ve como demandas e necesidades históricas son adiadas con “paternal indiferenza” polos sucesivos Gobernos centrais. Como exemplo, a AP-9, de alongar “graciosamente” o tempo da concesión e, xa que logo, o pago de peaxes, a negativa a transferila, por máis que sexa unha unánime e reiterada demanda do Parlamento galego, unha realidade inxusta e inxustificada da que son responsábeis gobernos do PSOE e do PP. Estas eleccións galegas non son unas eleccións máis. Un cambio de Goberno encabezado polo nacionalismo supón unha enorme oportunidade para Galiza e, ao tempo, un problema para un Estado que, incapaz pola súa propia esencia, de aceitar con normalidade democrática a súa realidade plurinacional vive tensionado histericamente por ela. Como ben dicía Castelao, e segue a ter validez, ao Estado español só lle faltaba que a mansa Galiza deixase de selo. E quen sostén o bipartidismo, alén da disputa, non esquece esta circunstancia. O PP chega desgastado Que o PP chegue desgastado non é por acaso. Anos de xestión ao servizo dalgunhas grandes empresas, de Ence ás eléctricas, de deterioro e privatización dos servizos públicos, da sanidade á dependencia, sen solución algunha ao problema da vivenda, de sectarismo contra a cultura e a lingua galega, de abandono do patrimonio arquitectónico ou natural, de renuncia a calquera transferencia é, a cada paso, máis difícil de ocultar por máis que dedique xenerosas subvencións á mediática amiga, entre a que non se atopa Nós Diario, e controle a CRTVG até a náusea. Abondou a chegada de plásticos ás praias para volver evidenciar a incapacidade dun Goberno incompetente ao que só lle quedou recorrer ao que mellor sabe facer, fuxir das súas responsabilidades e mentir. O PP tratará de evitar que o desgaste se transforme en derrota. Convoca eleccións entre o Nadal e o Entroido para “matar o partido”. Mete no debate as leas políticas madrileñas, como medio, non só para servir Aos intereses de Xénova, senón tamén para dificultar que se fale sobre a súa deplorábel xestión e a ausencia de propostas críbeis, substituídas por Bildus, Puigemonts e amnistías. A idea instalada de que o PP baixa, o BNG sobe e o PSOE se estanca, reforzada polo CIS, vírase moi perigosa para os intereses duns e doutros O PSOE consciente de non ter ningunha posibilidade de encabezar un Goberno alternativo e con Sánchez prodigándose como nunca, tratará de recuperar posicións e, se o consegue en detrimento do BNG, obxectivo cumprido. A partida non rematou. A idea instalada en parte do eleitorado, o PP baixa, o BNG sobe, o PSOE estanca, reforzada polo CIS, anima a quen quere rematar a etapa negra e vírase moi perigosa para os intereses duns e doutros, o que lles obriga a tentar substituíla pola idea de que o PP aínda baixando, mantén a maioría, a oposición aínda subindo e co PSOE en lixeiro ascenso, non chega, na procura de sementar desánimo nos sectores que desexan cambio. Está por ver se o conseguen, mais empeñaranse a fondo. Sexa como for, o certo é que estamos ante unha oportunidade histórica, que non necesariamente se repetirá, de dar paso a un cambio real, positivo, imprescindíbel para saír do furgón de cola do tren estatal no que nos obrigan a viaxar. De mellorar a nosa situación económica, social ou medioambiental. De gañar en autoestima e dignidade. De deixar de ser unha fábrica de emigrantes. Algo máis que un lugar no que comer ben e baratísimo. O certo é que por máis que se empeñe Rueda, a amnistía non se come.