Do alivio á crúa realidade

Meses despois das eleccións, o Estado español xa ten goberno. Sánchez segue; Díaz, sen Podemos, tamén. Unha parte da sociedade ten unha sensación de alivio. É comprensíbel. Mete medo escoitar as arengas españolistas e reaccionarias dun Feijóo doído e frustrado por non conseguir unha Presidencia que daba por gañada, un Feijóo compracido coa actuación das brigadas de choque fascistas nas rúas madrileñas, amplificada polos medios de comunicación e parte do aparato de Estado, de xuíces a policías e mesmo militares, que se suma entusiasta ás súas teses. Mais trabucarémonos como sociedade se o medo á dereita ultra, que as galegas e galegos coñecemos e padecemos durante anos, nos leva á parálise fronte ás regresivas políticas do autodenominado goberno progresista. Salvando todas as distancias, moitos dos franceses que apoiaron a Macrón para parar a Le Pen, non dubidaron, de seguido, en enfrontar as súas políticas antipopulares. Desfeita económica e social Anos de debate trucado do bipartidismo español, repicado por centos de opinadores de "orde", de renuncia da "esquerda" á confrontación ideolóxica no político ou no social, non o fai doado, mais como galegos fariamos ben en rexeitar problemas imaxinarios, centrarnos nos nosos, nos reais, deixar atrás o alivio e dispoñernos a enfrontar a crúa realidade. A crúa realidade é que, a comezar, temos que encarar a desfeita económica, social ou cultural que está a deixar a nefasta xestión dun Goberno galego convertido nunha mala xestoría dos intereses do poder central e do capital mais depredador, e tamén dun Goberno central, agora "progresista" sempre agarrado con Galiza, que aplicando acriticamente as directrices de Bruxelas e o imperio non muda o rumbo dunha realidade ben preocupante. A crúa realidade é que perdemos sen pausa dereitos e liberdades, que a cada paso salarios e pensións dan para menos, as condicións de traballo empeoran, a sanidade pública non dá resposta ás nosas necesidades e así un longo etcétera. Nun recente estudo afirmase que un terzo dos pais e nais, dos que poden, porque hainos que non poden, complementan salarios de fillos e fillas para que poidan chegar a fin de mes. Non é froito do azar, é a consecuencia práctica dunhas políticas que, a cada paso, fan máis precaria e insostíbel a situación da maioría social. Políticas, tamén do Goberno PSOE-Sumar que precisan mudanzas de fondo para reverter o deterioro das condicións de vida, para avanzar na reformulación do modelo de Estado, garantir dereitos e liberdades ou optar por un modelo de política internacional en función do propio interese no canto de repetir como papagaios as directrices do imperio. Progreso Non abondará con que Sánchez-Díaz sigan con proclamas de fe progresista. Teñen que traducirse en feitos contrastábeis que melloren a situación política e económica. Non abondará con axudas-parche, hai que facer mudanzas de fondo. Insistir en políticas decepcionantes para a maioría social é tanto como abrir as portas a ultradereita. Sen desvincularse dos dogmas económicos e proimperiais da UE non hai avance posíbel. Sen o recoñecemento na práctica do carácter plurinacional, pluricultural e plurilingüístico do Estado español, tampouco. Non hai avance posíbel sen pór freo aos abusos e ao saqueo da banca, das eléctricas ou das petroleiras, sen aumento do gasto social Non hai avance posíbel sen reforma fiscal progresiva, sen poñer freo aos abusos e ao saqueo da banca, das eléctricas ou das petroleiras, sen aumento do gasto social, sen blindar o dereito á sanidade pública de calidade ou sen a construción masiva de vivenda pública para venda ou aluguer. Non hai progreso sen derrogar a lei mordaza ou a contrarreforma laboral de Rajoy, vixente na súa integridade, sen aumentos salariais netos, sen diminuirá un gasto militar innecesario e así sucesivamente. Como non hai política exterior progresista de ningunha caste aliñándose submisamente coas teses e intereses ianquis. Recoñecer a monicreques como Guaidó e dar acubillo a fascistas venezolanos, apoiar a ilegal ocupación marroquí do territorio saharauí, queimar orzamento na guerra na Ucraína no canto de apostar por solucións de paz, non tomar partido, con claridade, sen medias tintas, pola Palestina ocupada e masacrada polo sionismo xenocida, nada ten de progresista. A crúa realidade é que se asumimos como propio o relato dos causantes dos problemas, se nos mantemos indiferentes e pasivos ante eles, só conseguiremos agravalos. Para poder avanzar, ou polo menos non seguir retrocedendo, como sempre, vai ser imprescindíbel a mobilización social e a denuncia nas institucións. E si, nas vindeiras eleccións votar con moito, moito sentidiño.