Feixoo, un candidato carpetovetónico

Por fin chegaron os días da investidura de Feixoo. Nunca tanto houbo que agardar por algo que non valeu para nada, e sabendo que non ía valer para nada. En fin, todo chega. A Constitución de 1978 di que o candidato proposto polo xefe do Estado expoñerá ante o Congreso dos Deputados o programa político do Goberno que pretenda formar e solicitará a confianza da Cámara. Non me vou deter nestas liñas no fondo do asunto. Programa para executar non expuxo, nin creo que o tivese. Quédanos a satisfacción de que o deputado Rego ocupouse de expoñer o programa que leva executando na Galiza demasiados anos. Centrareime nas formas e na imaxe que deu o candidato, porque despois de ver a primeira sesión do choio, a verdade, fiquei seriamente preocupado. Descartado que poida chegar a presidente do Goberno do Estado, non me preocupa, evidentemente, que o acaben substituíndo por Juana de Arco, rutilante estrela da guerra dos cen anos contra Sánchez. O que me intranquiliza é que alguén, visto o espectáculo, poida chegar a pensar que os galegos somos así. Non foi no seu momento agradable que a xente puidese pensar que, como Raxoi, aquí adoitabamos camiñar a paso lixeiro, ler o Marca ou dicir paridas ou cousas inintelixibles. Pero máis molesto pode resultar que se chegue a pensar que as nosas formas deixan moito que desexar, ou que somos unha recua de mentireiros compulsivos. Lingua e dereitos Non son quen de explicarme, por exemplo, como o señor Feixoo pode ter a indecencia de dicir que o Congreso dos Deputados mudou nun karaoke polo feito de que se empreguen na cámara as linguas oficiais. Que diga iso precisamente el, prócer –segundo si mesmo– do bilingüismo harmónico. Claro que días antes xa dixera que el non é mais galego por falar en galego a un catalán, argumento co que non atino a saber que quere dicir, que quere argumentar. Que fale o que lle pete, como lle pete e con quen lle pete. O uso das linguas non é unha cuestión de sentirse mais galego ou mais de Almendralejo, senón que é unha cuestión de dereitos subxectivos. Tamén é unha cuestión de sensibilidade cultural, de respecto polo maior patrimonio cultural inmaterial que pode ter un pobo. Pero isto xa son finuras para as que hai que ter certa sensibilidade. En calquera caso, o fracasado candidato non entendeu, nin coido que vaia entender, que non se pode ser un cruzado da Constitución e ao mesmo tempo non respectar o que di a Constitución. E, por certo, parece ser que xa adiantou que non descartan recorrer o asunto do emprego das linguas no Congreso ante o Tribunal Constitucional. Que cansinos. Se for por eles, un non pode ser homosexual e casar, nin pode falar en galego sendo deputado, nin pode decidir morrer cando queira. Son a reencarnación diso que Fraga chamaba os do non. O uso das linguas non é unha cuestión de sentirse mais galego ou mais de Almendralejo, senón que é unha cuestión de dereitos subxectivos Tampouco me explico o ton de desprezo empregado cos deputados intervenientes, a salvo do fillo pródigo de Vox. Non é doado que entre na cabeza de calquera persoa de intelixencia estándar que poida chegar a ser presidente dun Estado de cerca de 50 millóns de habitantes unha persoa que resposta a deputados opositores na sesión de investidura con argumentos do tipo de que a vostede dáselle mellor o Twitter que gañar eleccións. Ou que lles espeta que a el non lle van dar leccións despois de 30 anos de servizo público, dando a entender que foron anos de sacrificios e desvelos, en lugar de anos de caciqueo, lambecús e soldos e sobresoldos nunca imaxinados. Candidato esperpéntico Fago referencia no título que precede a estas liñas á condición carpetovetónica do candidato Feixoo. Carpetovetónico, segundo o dicionario da RAE, alude á persoa que se ten por española a morte. En El gallego y su cuadrilla, Cela xuntou os seus apuntes carpetovetónicos, nos que definía a partir do esperpento unha variada fauna de seres atolondrados e xenuinamente españois. Velaí temos agora outro espécime para incorporar a aquel elenco: o candidato carpetovetónico, xenericamente absurdo, pois carece de sentido esforzarse para nada. Un candidato xenuinamente español, entregado aos camaradas flechitas. Un candidato esperpéntico, por momentos incapaz de ir máis aló de dicir macarradas inconexas. Un candidato chulesco, que no transo de perder repite como un papagaio que el só gaña eleccións. Un candidato, en definitiva, patético. Debería Feixoo escoitar mais a Losantos, que lle advertiu hai uns días que non é o mesmo tourear na praza de Pontevedra que na de Las Ventas. Pero nin sequera iso. Tampouco escoita aos maiores. E así lle vai.