Hai alguén aí...

Afonso Rueda realizou o discurso no debate da Autonomía falando de Madrid e ausentándose todo o Goberno a metade tempo. Núñez Feixoo, ex presidente da Xunta, impúxolles aos seus que votasen contra o uso do galego no Congreso con argumentos pailáns, esquecendo o Galicia, Galicia, Galicia. PP e PSOE non teñen reparo en votar a prol dunha iniciativa no Hórreo e logo facer o contrario no Congreso. E non falemos xa de incumprir o acordado no noso Parlamento. Verdade señor Sánchez... Nada novo. O papel dos políticos galegos en España non mudou desde a I Restauración (1875-1931). Segue a ser válida e tremendamente actual a sentencia de Vicente Risco de que os políticos galegos fan política madrileña en Galiza e política persoal en Madrid. "Tamén hai outra cousa no que son parecidos os de antes e os de agora: os políticos galegos non pintan nada en Madrid. Poden estar anos, pero como non representan a ninguén, rematan mandando pouco e a proba é que, habendo tantos, despois os libros de historia só lle dedican unhas liñas. Quen se lembrará de Mariano Raxoi ou de Núñez Feixoo", afirma Manuel Veiga, autor entre outros do ensaio O pacto galego na construción de España. Os nosos políticos serían outros se o noso sistema comunicacional fose distinto. Pero a autonomía perpetuou o que impuxo o franquismo: coas mesmas cabeceiras e idénticos editores. Os medios non apoian o PP polas axudas, que tamén, senón por ideoloxía. Clases dirixentes Núñez Feixoo desembarcou en Madrid con áurea de grande estadista e billete exprés para a Moncloa. Nuns meses ollou como lle pechaban a porta, demostrou que non tiña fondo político, coas súas continuas meteduras de pata, ademais de pór de manifesto que o seu era a mentira compulsiva. Faciana que en Galiza se acochou con tinta de rotativa e verbas de mandados durante máis de quince anos. Hoxe podemos repetir o mesmo sobre os xornais galegos que escribían os nacionalistas nos anos vinte e trinta do século pasado en A Nosa Terra: "Están sempre de costas ao país"; "defensores de cousas cativas"; "contrarios a Galiza e ao seu idioma". Pero os propietarios dos xornais galegos forman parte dun universo máis amplo e non difiren da maioría das clases dirixentes galegas, mesmo da tan loada intelectualidade. Como explica Manuel Veiga no libro antes citado, no pacto da I Restauración as clases dirixentes galegas cederon a parte máis importante da nosa economía, como a exportación de xatos ou de viño, en troques de fornecer a metrópole e as súas colonias de man de obra barata. Os galegos pasaron a ser os escravos de antes, só que máis mal tratados e rendendo máis ganancias. Os beneficiados continuaron a ser os mesmos, incluída a Casa Real española e o propio Estado. Cando o BNG accede á Xunta (2005), albíscase unha política propia, producíronse algúns movementos esperanzadores por parte dunha camada de empresarios que non viñan do franquismo: defensa dunha caixa galega, merca de Unión-Fenosa e, mesmo, o decreto eólico, como os máis relevantes. Pero o que podía ser non foi. Todos os movementos resultaron desbaratados polo poder centralista e os seus intereses de Estado. Como argumentou Florentino Pérez, "Galiza é unha potencia enerxética, deixala en mans dos nacionalistas sería peor que darlle a independencia" Intereses alleos Foi Rodríguez Zapatero quen decidiu que Galiza quedase sen caixa. Foron Florentino Pérez e Emilio Botín, co beneplácito da Moncloa, os que impediron con nocturnidade que Fenosa volvese ser galega, e foron os intereses dos grandes empresarios asentados en Madrid os que botaron abaixo o decreto eólico. Como argumentou Florentino Pérez nun xantar no restaurante Zalacaín ante outros doce comensais que comandaban as empresas enerxéticas españolas: "Galiza é unha potencia enerxética con inmenso futuro nas renovábeis, deixala en mans dos nacionalistas e dos seus amigos sería peor que darlle a independencia". Martín Villa, cando era presidente de Endesa, contestoulle ao daquela deputado Francisco Rodríguez: "Non hai riqueza galega, só hai riqueza española". Aqueles empresarios afoutos que apostaron por unha Caixa Galega, aqueles empresarios que estaban dispostos a facerse co control de Unión Fenosa, aqueles empresarios que resultaban beneficiados polo decreto eólico (Alfageme, Albo, Ingapán, Las Candelas, Caixa Rural, Coren ou San José) non foron quen de defender os seus intereses, nin pública nin privadamente, nin incidir na liña editorial dos xornais, pezas activas na oposición á política nacionalista, aos intereses galegos; arietes do PP. E as contadas personalidades que o fixeron, pagárono caro. Gañou de novo o PP e todo volveu ser como antes.