Politicamente correcto

En plena resaca da investidura sucédense na rúa os debates a favor e en contra de Pedro Sánchez, das mobilizacións da dereita e ultradereita, do nacionalismo ou da amnistía. As argumentacións, máis ou menos sisudas, reproducen o escoitado nos faladoiros de radio e de televisión ou o lido en titulares de prensa. Ao fin, son os medios de comunicación -quen recrean a realidade, asentan imaxinarios colectivos e marcan a axenda do que é ou non importante- quen conforman a opinión pública e quen, en función da súa capacidade de influencia, promoverán unha vaga maioritaria cara un posicionamento ou outra. Consciente dese papel, a mediática española leva semanas tentando de xustificar ou deostar as negociacións do PSOE co nacionalismo. Estes últimos sob o argumento de que calquera dos acordos acadados atenta contra a igualdade das e dos españois, contra o estado de dereito e contra a propia idea de España. O labor, para aqueles que hoxe pretenden xustificar os distintos pactos e, sobre todo, a prometida amnistía, é ben complicado. O caso de Catalunya é paradigmático porque eses mesmos medios, que hoxe defenden a necesidade de resolver no plano político o que sempre foi un problema político, sumáronse entusiastas á operación de Estado contra o dereito a decidir do pobo catalán tras o referendo do 1 de outubro de 2017. Unha operación na que non dubidaron en adoptar tanto no plano terminolóxico, como no ideolóxico, o imaxinario da dereita e da extrema dereita. Así aplaudiron as cargas policiais contra quen exercía unha resistencia pacífica; alcumaron de golpe de estado unha votación en urnas; alimentaron a catalanofobia –e por extensión o antinacionalismo- cun discurso xenófobo repetido día si, día tamén; enarboraron sen complexos aquel lamentablemente famoso “a por eles”; celebraron que se enviara á cadea a representantes políticos e situaron como centro do argumentario do politicamente correcto a defensa da unidade de España, colocando á “xente de ben”, a correcta, nun lado e aos incorrectos, os que había que combater, no outro. Nesa operación participou, sen fisuras, toda a mediática. A mesma que hoxe se escandaliza coa actuación dunha dereita e extrema dereita reforzada grazas, precisamente, a todo o traballo que lle fixeron gratis desde todas as súas tribunas. Por iso hoxe non se entende nada. Por iso, saen pronunciamentos desde os máis diversos estamentos contra o que a dereita e a ultradereita volven alcumar de golpe de estado. E por iso o PSOE ten tan complicado xa non xustificar, senón mesmo explicar, a volta á política do que nunca debeu saír desa esfera. Ese mesmo PSOE que mandou a Borrell a Bruxelas a neutralizar a gobernos e opinión pública europea, que non podían comprender como nun Estado, que se di de dereito, se cargaba contra persoas que exercían unha resistencia pasiva e pacífica, diante dos colexios electorais e a unha prensa estranxeira que titulaba nas súas portadas “The day of the shame” o 18 de outubro de 2017. O mesmo Borrell, representante da vella garda pretoriana de González e Guerra, que hoxe tampouco pode comprender como, despois de todo o traballo que tivo que facer, o camiño é outro. E nese mare magnum está a prensa que se publica en Galiza. Xornais, televisión e radio públicas que desde o minuto cero se situaron no politicamente correcto. Posición que, por outra banda, xa ocupaban. Resulta así rechamante que haxa aínda medios de comunicación de masas que se sorprendan pola mobilización desa dereita e ultradereita na rúa, nestes últimos días. Máis logo de que, durante anos, alimentaran esas posicións. Porén, o do antinacionalismo e a unidade de España, é só un dos planos. A dereita impregna co seu discurso máis alá do simplemente lingüístico, avanzando no obxectivo de domear a sociedade. A loita de clases xa non existe, agora é concertación Tan só repasando as seccións dos xornais, constátase a desaparición daquela que se chamaba “Laboral” e que evolucionou, na actualidade, nuns caso a “Economía” e noutros pasou a denominarse “Empresa”. A loita de clases xa non existe, agora hai “concertación social”. Sindicatos e patronal pasaron a ser “axentes sociais”. De aí que o “diálogo social” sente na mesa, como se os intereses das partes fosen os mesmos, a quen deberían estar enfrontados. A situación fai prever que as mobilizacións da ultradereita sen complexo non é máis que o comezo do que está por chegar Dereitos como o de manifestación ou de folga, consagrados na Constitución como fundamentais, fican opacados polo dereito a circular das e dos condutores ansiosos por chegar ao seu posto de traballo, ou ao cine, que tanto ten para o caso, outorgándolle así máis importancia e dereitos ao esquirol que a quen defende a súa dignidade laboral. A resulta disto é a vitoria dialéctica do capitalismo, en toda a súa dimensión, que foi quen de situar os seus principios como o “politicamente correcto” ante unha esquerda que cedeu, a nivel europeo, até ser irrecoñecible. Todo isto fai prever que esas mobilizacións da ultradereita desacomplexada, á que a mediática axudou a saír do armario, non son máis que o principio do que está por vir.