A pregaria de Santalices

Acabo de ler no xornal único un titular que chamou de inmediato a miña atención: "Santalices lleva el aprovechamiento de los recursos naturales a la ofrenda". Como debe ser a primeira vez na historia do país que se lle pide axuda ao Apóstolo para tal cousa, coido que non estará de máis compartir unha reflexión verbo do fondo, da forma, e da oportunidade da novidosa petición. Que os políticos invoquen ao altísimo nada ten de novo, malia a separación entre igrexa e Estado nos Estados modernos. Mais recente é, porén, o virus este que estamos a padecer e que consiste en invocar a Deus para afastar o maligno da cousa pública. Velaí os rosarios patrióticos diante das sedes do PSOE, ou os rosarios de homes en Europa, que ata teñen páxina web. Aínda que a moitos este tipo de eventos nos resulten esperpénticos, o certo é que carrexan consigo certas doses de perigo, pois como é ben sabido as actitudes extremas tenden a retroalimentarse. Un bo exemplo diso é que segundo contou hai uns días Michael C. Bender no New York Times, moitos seguidores de Trump están convencidos de que Deus vela por el despois de que a bala lle batera de refilón na orella. O proceso mental que leve a alguén a concluír que o altísimo salvou a Trump por ser o elixido, certamente, non debe ser un proceso sinxelo, porque hai mais lixo que limpar para chegar aí que na cidade da Coruña. Pero todo ten amaño. Segundo conta Bender no seu escrito, non é que a xente compare directamente Trump con Xesús de Nazaret, senón que o ven -e reproduzo literalmente- "como o último exemplo dun heroe moralmente imperfecto do Antigo Testamento, como Ciro ou David, quen ten sido ordenado polos ceos para liderar profundas misións do ben contra o mal". O caso é que o altísimo, sexa en Estados Unidos, en Compostela ou en Tel Aviv, ten que andar farto dos políticos. Tócanos vivir nunha época na que xa non só se trata de estar mangoneados por xente que non sabe ou non quere identificar o interese xeral, que é un concepto con significación xurídica, senón que nin sequera é quen de ter claro o que é o ben común, que é un concepto moito mais pedestre. Na súa ofrenda Santalices si acreditou que ten un concepto aproximado do ben común, porque pediu polo fin das guerras, polos inmigrantes, polo fin da violencia de xénero ou pola loita contra o cambio climático. Galiza é distinta, aquí non andamos, como nas comunidades nas que o partido único se deita con Vox, coas mandangas da violencia intrafamiliar ou de negar o cambio climático. E tamén dixo Santalices na súa prédica -e isto foi o verdadeiramente noticiable, segundo o titular do xornal de marras- que cómpre procurar o equilibrio entre as actividades humanas e a conservación do medio como unha necesidade económica e como "un imperativo moral que a todos concirne". Damos por feito que o presidente do Parlamento galego non quixo dicir que a Xunta de Galiza non estea a procurar o equilibrio entre desenvolvemento económico e conservación ambiental, senón mais ben o oposto. Debemos inferir, pois, que a invocación ao Altísimo de Santalices vai mais pola liña de que entre esta ofrenda e a vindeira a divindade nos inxecte algo de entendemento aos que entendemos que todos eses proxectos fantásticos nos que a Xunta se envorca nin respectan o medio ambiente, nin xeran riqueza para o país. Santalices rogou, en definitiva, que Deus nos dea aos díscolos algo de sentidiño, esa trapallada que potenciou Feixoo como característica intrínseca do ser galego, en virtude da que lle corresponde pregar a orella mentres catro listos lle rouban a carteira, ou -o que é peor- a dignidade. Unha pregaria, en fin, na liña oficial, que para iso son conservadores e galeguistas españois de palco de verbena cutre. Faltoulle ao delegado rexio pedir para que se outorgue en breve a captación de auga de Altri Peticións divinas Faltoulle ao delegado rexio, iso si, pedir para que se outorgue pronto a captación de auga de Altri, ou para que a tan ecolóxico e circular proxecto lle caían fondos europeos, ou para que o noso señor bote man dunha vez da Sala Terceira do Tribunal Superior de Xustiza de Galiza. E incluso eu diría que sendo Santalices galeno, debeu pedir tamén pola sanidade pública, ou pola reversión da crise demográfica. Seguro que se esqueceu. Eu son crente, pero como non teño un postiño nin o terei, porque as miñas capacidades intelectivas son moi limitadas, rezo en privado. E agora, en canto acabe de escribir estas liñas, voulle pedir ao apóstolo que nos libre dunha vez desta tropa. Paréceme que non me vai facer moito caso, pero xa se sabe que o que non chora non mama.