U-lo PPdeG?

Marzo do 2001. Feira do Viño de Chantada. Xosé Cuíña parolaba co meu pai afirmando que era nacionalista. O Xavier retrucáballe que ser sería, pero como militaba logo no PP? O conselleiro tentaba explicarlle que a el e a outros dirixentes do PP, "a defensa dos intereses da nosa xente vainos ao peto, non así aos do PSOE, que son todos funcionarios". Logo leriou que non podían permitir que no PP dirixisen os intereses dos galegos desde Madrid, pois irían "irremediabelmente na nosa contra". E o día que así fose, el marcharía do PP, como xa marchara antes da UCD, "pero, hoxe por hoxe, o noso partido é o que máis se asemella aos galegos". Nos seus últimos tempos, Xosé Cuíña remoía deixar o PP e apoiar o BNG. Dou fe. Participaba tamén naquela conversa o dirixente socialista Miguel Barros, que non tardaría en abandonar o PSOE cun gran fato de seguidores, argumentando que nesta fase histórica só se podía defender os nosos intereses desde forzas políticas propias, teimando en tender pontes desde o ámbito empresarial co nacionalismo, "pois vailles na conta de resultados". Fora a mesma conclusión á que chegara anos antes Carlos Mella, ex vicepresidente da Xunta. E, non moito despois, o seu rival en AP e no Goberno, Barreiro Rivas, que acordou e desacordou, pero non hai espazo para explicalo aquí. Caterva de intolerantes Analizando hoxe a deriva que tomou o PP na Galiza desde que aproveitaron o Prestige para derrocar a á galega do partido, comezando por Xosé Cuíña, pregúntome quen defende hoxe eses intereses que Mella, Cuíña, Barreiro, Vitorino Núñez... defendían desde o PP? Onde están aqueles empresarios, máis grandes ou máis pequenos, que se fixeron a si mesmos máis alá da noite despótica e autárquica do franquismo, e que chegaron non só a simpatizar co nacionalismo, senón a apoialo máis ou menos directamente? Aqueles que falaban nas reunións da necesidade que tiñan de que defendesen os seus intereses non só en Galiza, senón en Madrid... Aqueles aos que cargos nacionalistas xa tentaron afastar do BNG antes de Amio. Certo é que, algúns, coa chegada do PP tanto á Xunta como á Moncloa pagárono caro. Pero, outros, andan agora enganchetados coa dereita española tentando recoller as migallas que deixan as 200 familias que gobernan o Estado desde hai 400 anos. Tamén me pregunto como aguantan no PP, convertido nunha caterva de intolerantes mal encarados e hipócritas profesionais, dirixentes cun discurso e unhas prácticas que pouco teñen que ver coas que emanan desde a rúa Génova, onde se instalou Núñez Feixoo para servir mellor ás directrices ideolóxicas da FAES e abeirar desde o centro a extrema dereita coa mentira como programa? Magóanme políticos como Xosé Manuel Barreiro, que foi quen de enfrontarse no seu día a Núñez Feixoo; Vázquez Portomeñe, nas antípodas do dos Peares; Miras Portugal, do que gardo aqueles seus discursos galeguistas na primeira lexislatura parlamentaria; Susana López Abella, moi próxima ao nacionalismo nos seus primeiros pasos na política. E, aínda, Celso Delgado, defensor sempre do noso idioma. Ou X. M. Mato, o alcalde de Paradela, nacionalista convencido até que pactou con Cacharro "para ser alcalde de por vida", acertando no diagnóstico. Quixera preguntarlle a Baltar pai, que coñecía como ninguén a Feixoo, por que está agora calado e por que Coren se converteu, máis que nunca, nunha panca da dereita española. Alternativa visíbel Penso que, xa daquela, Xosé Cuíña se trabucaba, cando afirmaba que o PP era o partido máis semellante aos galegos. Como lle dixen aquel día, "en que mal lugar nos deixas, Pepe". As vitorias electorais do PP xa as explicaron abondo sociólogos, politólogos e historiadores da materia: non é fácil sacudir a dependencia económica e cultural de séculos, con resortes que se perpetuaron desde a ditadura, e cunha poboación totalmente envellecida e en regresión. Pero, aínda así, Galiza mudou considerabelmente nos últimos 20 anos. Se cadra o maior resaibo está no eido electoral, aínda que só temos que ollar o que ocorre nas cidades e nas zonas máis dinámicas para botar por terra esa suposta imbatibilidade do Partido Popular. Esa conciencia de que o PP vai gobernar, de xeito inexorábel, é a súa gran fortaleza, como partido e como maquinaria electoral. Esa percepción é o seu gran celeiro de votos e o que lle pon medo ao amplo sistema económico, temeroso de represalias. Hai moitos que desexarían un cambio, pero nunca van dar a cara. Se os nacionalistas son quen de facer a súa alternativa visíbel, críbel, teñen o paso máis importante andado.