Acabouse

Arrinca setembro cunha confluencia dolorosa de cuestións. Todas elas sinalan a contumacia dunha violencia exercida na loita de poder da masculinidade tóxica contra as mulleres a diferentes niveis, en distintos escenarios, con diversa gravidade. Homes de dereitas e homes de esquerdas. Homes cun discurso rancio e homes perfectamente integrados nas formas externas imitadas do feminismo. Este eixo de factores evidencia que a violencia machista é un feito estrutural. O presidente da RFEF, Luis Rubiales, bica sen consentimento e chimpa sobre a xogadora Jennifer Hermoso. Antes carga nos ombros a Athenea del Castillo. Da protesta faise responsábel ao "feminismo mal entendido". Porque o feminismo ben entendido permitiría que nada cambiase e que os homes puidesen abusar "como toda a vida". O suceso destapa a responsabilidade das redaccións de Deportes. A comunicadora Gemma Herrero pregúntase: "Como iamos explicar a situación das futbolistas se estamos rodeadas de Rubiales?". Outras xornalistas relatan as agresións de xefes e compañeiros nos seus medios. #Acabouse. Mentres, sabemos que dezaseis homes arrebatan a vida de dezaseis mulleres por unha cuestión de poder e dominación. Carmen, Erica, Encarnación, Kirsty, Zhen, Carla, Salwa, Ilham, Elena, Zhour, Juani, Evarista, Encarnación, Rosario, unha muller da que non transcende o nome nin asasinada, e Raquel. Este verán amosa algúns dos desenlaces máis duros da violencia machista das últimas dúas décadas no conxunto do Estado. Acontece entre xullo e agosto e constitúe 40% dos corenta asasinatos machistas neste 2023. Son as mesmas cifras de vidas segadas que no verán do 2018 e do 2003. Os asasinatos representan o punto máis grave dunha violencia que non se limita ao físico. Hai tortura psicolóxica, violencia vicaria, violencia económica e violencia sexual. A xornalista Clara Roca relata en Twitter os malos tratos exercidos na redacción dun xornal por un xefe de esquerdas especializado en xénero, co que ten uns encontros sexuais consentidos. Non denuncia. Nin a súa amiga abusada polo seu tío, nin a vexada pola súa parella, nin a maioría das que en algún momento lidamos coa violencia. O terror resulta desolador. Alén, co agresor adoita existir un forte vínculo afectivo. Os maltratos constrúense en ciclos de reforzos intermitentes, de momentos atroces e de etapas gloriosas. Tres de cada dez mulleres non denuncia porque sente pena do seu agresor. No seo das relacións sexoafectivas, as superviventes tardan, de media, case nove anos en poder falar ou denunciar a situación. Esta cifra aumenta coa idade. As maiores de 65 anos demoran máis de 23 anos en verbalizar o que lles acontece. O estudo da Delegación do Goberno para a Violencia de Xénero (2019) determina o medo á reacción do agresor como principal causa (50%). Non obstante, máis de catro de cada dez vense atenazadas pola crenza de que lograrán solucionalo soas (45%), quizais froito do illamento ao que son sometidas. 36% non recoñece o que lle está a acontecer e máis de tres de cada dez (32%) entende que é a causante dos malos tratos. A irmá de Raquel, a muller asasinada o 30 de agosto en Alzira, Valencia, pídelle ás supervivintes que denuncien: "Ela dicía que el non sería capaz, que non lle faría nada. Mirade o que pasa". Como imos contar os matices da violencia se nas redaccións falta formación en xénero e tamén se convive con maltratadores? Basta un vídeo onde a futbolista que soporta o trato inapropiado do seu xefe chancea coas compañeiras para que todo se cuestione As boas vítimas Chamámoslle Teoría do Monstro ao xeito de presentar o maltratador como un enfermo, un home alleo ao tecido social e á comunidade. Nunca o traballador exemplar da nosa empresa, nunca o amigo co que tomamos o café, nunca o compañeiro activista ou o que bica os fillos antes de deixalos na porta do colexio. O mesmo sucede coa santificación da vítima. A moza violada pola 'manada' e a moza abusada por Santi Mina ousan saír coas amigas despois diso. Os agresores vixían, os medios difunden e a sociedade xulga. A correcta agredida non segue adiante e non sorrí. Unha lupa perenne pescuda fallos nas mulleres, perségueas nas rúas e revisa as súas redes. Se a señora agredida está alegre, se a nai violada se divirte, se a muller humillada di algo que non convén. Basta un vídeo onde a futbolista que soporta o comportamento inapropiado do seu xefe chancea coas compañeiras para que se cuestione todo. E os medios difunden sen contexto. O Observatorio contra a Violencia de Xénero vese obrigado a facer pública en outubro do 2022 unha "Guía de boas prácticas para a toma de declaración de vítimas" contra a revitimización. Nela proscribe o sinalamento e a persecución da súa cotiandade. A reacción inicial do sistema é protexerse, aplaudir o discurso do agresor, como con Rubiales. Só a resposta unida dunha sociedade madura e concienciada contra o machismo consegue o cambio.