O negocio dos servizos públicos

Esta mesma semana facíase público que cinco dos doce lotes do contratos de ambulancias do 061 quedaron desertos. Lotes que se corresponden, precisamente, coas zonas máis poboadas do país: a provincia de Pontevedra e a comarca da Coruña. E quedaron desertos porque a administración contratante, a Xunta de Galiza, deseñou un orzamentos tan pobres que nin as empresas que adoitan presentar ofertas á baixa para gañalos, concorreron para conseguilos. As plicas dos concursos teñen que ter en conta moitos elementos. Un deles é o laboral. Polo tanto, no cálculo do custo do servizo débese ter en conta, tal e como establece a Lei de Contratos das Administracións Públicas, o convenio colectivo de referencia. Cando unha administración acepta unha proposta á baixa sabe que quen vai pagar, en forma de precariedade, son as traballadoras e traballadores da empresa que resulte concesionaria. Mais tamén sabe as consecuencias que ten para usuarias e usuarios. É unha actuación tremendamente irresponsábel. Pero aínda moito máis o é que sexa a propia administración quen parte xa dunha baixa temeraria. A falacia da privada Aquelas medidas aprobadas polos sucesivos gobernos do PSOE e do PP, ditadas pola troika, que obrigaban a deixar en cero a taxa de reposición impedindo así que as administracións públicas puidesen contratar para garantir a atención que debían prestar, tiñan como desculpa a crise económica. Mais como obxectivo estaba marcado e perfectamente definido converter en negocio os servizos públicos favorecendo a súa privatización con aquilo que deron en chamar "adelgazamento" das administracións públicas. Xustificáronse esta medidas so pretexto de que así se reducirían os custos deses servizos e, repetindo unha e outra vez o mantra de que a privada é máis eficiente que a pública, vendeuse que, ademais, estarían mellor prestados. Porén, esta é a grande falacia do sistema. En realidade son as administracións públicas as que sustentan as empresas e tampouco os custos se reduciron. Nunha concesión, ao cálculo do custo da prestación de servizo, hai que engadir os custos laborais e até o beneficio empresarial, que abeira 5% e que, si, tamén o paga a administración. Pero como é un contrato ten que se sumar tamén 21% de IVE, que pagan todas e todos os contribuíntes. Semella, pois, un lucrativo negocio para as empresas, mais unha pesada carga para as administracións. A Universidade de Santiago, logo de moitas mobilizacións encabezadas pola CIG demandándoo, acabou por rescatar o servizo de limpeza e aforrou nun só ano, tal e como declarou nunha entrevista para Nós Diario o seu xerente, Xabier Ferreira, nin máis nin menos que 1,8 millóns de euros. Segundo a información proporcionada pola CIG, se imos ás plicas do concurso do servizo de limpeza para o Hospital Clínico Universitario e o Hospital Gil Casares, pertencentes á área sanitaria de Santiago e O Barbanza, o importe total, por dous anos de concesión, é de 22.426.317,20 euros. Deses, nin máis nin menos que 3.892.170,75 euros son de IVE. A que cantidade descomunal ascendería ese IVE se sumamos o de todos os servizos de limpeza dos hospitais galegos? Pois esa cantidade xa a aforraría a Xunta de Galiza de se recuperar o servizo. Son centos as empresas que basean todo ou parte do seu negocio nos contratos coas admi-nistracións públicas Beneficio vs calidade Volvendo aos concursos desertos de ambulancias do 061, as organizacións sindicais advertían que, de non se asinar os contratos, non se poderían actualizar cantidades e, polo tanto, o persoal non podería cobrar as cantidades comprometidas tras do asinamento do seu V convenio colectivo. Diante desta situación advertían da posibilidade de iniciar mobilizacións se non se resolvía, canto antes, esta problemática. O de ambulancias é un caso, pero son centos as empresas que basean todo ou parte do seu negocio nos contratos coas administracións públicas. Traballadoras e traballadores desas concesionarias teñen que se mobilizar, ano si, ano tamén, para veren recoñecidos os seus dereitos laborais e salariais porque, a maiores dos beneficios xa contemplados nos contratos, as empresas recórtanos aínda máis para ampliar a súa tallada. Entrementres, as administracións miran para outro lado aducindo que non é o seu problema. Cando todos os gobernos –municipais, de deputacións ou da propia Xunta– e a propia sociedade son coñecedores de como se deteriora a calidade dos servizos, recortando en medios materiais e humanos para que esas empresas continúen montándose no dólar, a pregunta que xorde é obvia, que mente perversa pode querer que este modelo se manteña? Tarda en chegar o momento de que manden os gobernos elixidos democraticamente e non o IBEX 35.