Non é 'hate'

Non é 'hate' pero alguén sabe cara onde imos? Galiza vai ser nos próximos anos polo de atracción, referente ou potencia en algo? Sinto que Galiza, e os países do vello continente, non acaban de soltar a idea dun poder monolítico do Estado, o que nos lastra no camiño do cambio. Unha forma de entender o goberno vasala, que pasa por reducir nun grupo pequeno de persoas –elite política– as obrigas e dereitos na toma de decisións. Onde a sociedade civil está cómoda asumindo un papel secundario. Desde unha óptica económica, o monopolitismo defínese por algúns paradigmas, como aproveitar un investimento que tende a mínimos, o que implica espremer á persoa e abusar do medio. Tensións na adopción do arelado Estado do benestar, que nunca chega porque a bonanza que o permitiría vén de capitalizar o traballo dunha parte grande do seu público obxectivo. E unha camarilla política que entende máis doado quitarlle a outros os recursos, mediante tributos regulados, que xeralos novos. O problema é que o cambio non espera por nós. A Cuarta Revolución Industrial está a marcar un fito importante na historia da humanidade ao transformar radicalmente o noso modo de vida, traballo e interaccións. Impulsada por ferramentas disruptivas, a Revolución Tecnolóxica está a perturbar industrias enteiras, desde a fabricación de produtos, á saúde ou á loxística do entretemento. Estas mudanzas, que por descoñecidas poden percibirse como ameaza, son en realidade unha oportunidade de crecemento económico para países coma o noso, que aumenta a súa influenza moi por riba do equivalente ao seu territorio. Calidade de vida Falo de Galiza e penso nesta Europa que, sumida no hedonismo, camiña cara o baleiro existencial e a perda de toda identidade cultural; que sen obxectivos claros e comúns –máis alá de vivir ben–, non ten quen a guíe no paso dunha cultura orientada ao ter a outra orientada ao ser. Dunha mentalidade apegada á terra, onde o material cobra toda a relevancia, ao etéreo reto da Industria 4.0 que desafía todos os límites do teorizado. O noso aforro está financiando o crecemento de empresas sitas noutras xeografías, en detrimento da innovación propia Máis alá das armas, que conectan coa natureza bélica do ser humano, parece claro que o futuro económico dos países vai vir dado polo tempo. Pola eficacia na produción de bens e servizos que alarguen o tempo de vida do individuo, que melloren a súa calidade de vida e/ou que acorten os tempos e procesos de intermediación. Así, mentres Amazon chegou a ser a maior tenda en ventas do mundo e nunca tivo vocación de ser comercio físico, o 90% das empresas galegas ou son dos anos 70-80 ou son modelos que imitan esa mentalidade e que solucionan eses problemas. É sabido que o traballo a galegos e galegas non nos asusta. Xa dicía Paul Lafargue, no seu libro O dereito á preguiza, que para os galegos o traballo era unha "necesidade orgánica", coma respirar. O autor falaba da "maldición do traballo" que sufrían auverneses (Francia), escoceses (Gran Bretaña), galegos, pomerianos (Alemaña) e chineses. Pero, como ben di a nosa tradición popular, hai que traballar con cabeza. Traballar para nós A cantidade de depósitos é moi superior aos créditos entregados no país. Líamos neste xornal que o aforro expulsado polos galegos o ano pasado equivale ao financiamento total do Sergas por máis de seis anos. Se entendemos que o sector bancario cumpre un papel fundamental canalizando recursos ociosos cara oportunidades de investimento, procurando sempre a maior rendibilidade, podemos afirmar que a economía galega non ofrece posibilidades de negocio a unha rendibilidade igual ou maior ca das empresas foráneas. Dado que a banca non é un Prosegur que garde o diñeiro dos galegos fisicamente na oficina onde o depositan, e que se ten renunciado a un sistema bancario galego, o noso aforro está xa financiando o crecemento de empresas sitas noutras xeografías, en detrimento da innovación propia. Así pois, cabe preguntarse: por que financia o aforro galego a innovación estranxeira? Por que non estamos levando ao debate público os retos e metas das próximas décadas? Por que nos deben importar os problemas políticos doutros territorios? Ou os persoais dos nosos políticos? Como se ten apuntado, a solución non vai vir de sobrecargar as persoas ou o medio, nin da elite política –con problemas de clase, propios, illados dos nosos–, nin de agardar por un Estado do benestar que mingua cada día. A título individual pensar o cambio é imposíbel, impensábel, pero por iso é acaído preguntarse, alguén sabe cara onde imos? Cales son os nosos intereses como pobo. Misión, visión, valores. Quen nos guía neste camiño de cambios?