As "nosas" mafias da emigración

A traxedia de Galiza non é só a emigración á que nos obrigaron, senón o relato que nos impuxeron culpabilizándonos da nosa propia desgraza. A nosa nación sería outra se coñecésemos as causas pero tamén os efectos da emigración. Ninguén marcha da súa casa por querenza, senón porque as condicións socioeconómicas, propiciadas por unha política concreta, moitas veces colonial, o obrigan. E non emigra quen quere, senón quen pode. Non son os máis necesitados os que foxen, senón aqueles que teñen medios para facelo. Xorde así, ao carón dos procesos migratorios, unha potente economía, tanto nos lugares da diáspora como naqueles de acollida. Os que falan de "mafia" ou do "efecto chamada", as clases dirixentes-económico-políticas españolas neste caso, asentaron a súa primacía grazas á emigración. Migrantes en América A emigración galega ao Caribe foi fomentada para reemprazar a man de obra dos escravos, pois era máis rendíbel e barata. Os mesmos negreiros usaron os mesmos barcos escravistas para transportar aos galegos que traballaban en peores condicións cós escravos sendo vendidos e mercados, mesmo polo propio Estado español. O negocio encabezábao a Casa Real Borbón, que decretaba concesións a financeiros e cobraba segundo o número de emigrantes-escravos. Logo estaban os grandes propietarios, baselares no Estado, que necesitaban man de obra nas súas plantacións caribeñas. Con eles, as grandes compañías navieiras e as consignatarias que se lucraban das viaxes. Estas contaban coa axuda innegábel da totalidade dos medios de comunicación galegos que lles mostraban o seu apoio incondicional e publicitaban a emigración. La Voz de Galicia mudou a liña editorial cando entraron estas compañías no seu accionariado. En Galiza, caso único en Europa, non existiu un verdadeiro debate sobre a emigración, as súas causas e efectos. Só os poetas foron quen de contarnos o drama! E, asentando e dirixindo todo o negocio, os bancos. Moitos deles en Galiza naceron e medraron grazas a emigración: Pastor, Soto, Simeón, Olimpio... Pero tamén os bancos españois se apuntaron a fume de biqueira. O negocio estaba en proporcionarlles o diñeiro necesario para que puidesen emigrar... A aqueles que, por suposto, contasen cun aval a xeito de propiedades. Se non pagaban, quedábanse con elas. Tamén eran eles os que vendían as pasaxes. E, por suposto, onde abrían as contas dos aforros que xiraban e, máis tarde, negociaban coas remesas de divisas que, por suposto, non serviron para o desenvolvemento autóctono. Os Estados "progres" manteñen a idea de que as persoas que emigran son salvaxes non desexábeis, agás as que se necesitan como mande obra Para completar o "efecto chamada" e as "mafias", existía unha extensa rede de "ganchos" en todas as comarcas para incentivar a emigración, a maioría funcionarios ligados aos poderes locais. Moitos destes non eran máis que uns simples estafadores. E, para acentuar o paralelismo co que ocorre agora coa emigración subsahariana, tamén daquelas morrían os emigrantes cruzando o mar. Fenecían polas condicións penosas nas que os trasladaban. Até o comezo dos século XX 15% dos que mercaban a pasaxe para Cuba non chegaba alá. Para Arxentina e Uruguai, máis de 25 % dos que embarcaban non desembarcaban no seu destino. Xa mortos, botábanos ao mar e deles nunca máis se sabía. Até que, sobre todo a CNT, con risco claro de asasinato, comezou a incrustar sindicalistas nos barcos para inspeccionar as condicións en que viaxaban e para impedir os malos tratos por parte das tripulacións naquel negocio. Non se pode esquecer que se a emigración foi unha gran fonte de recursos para a Coroa, para o Estado español e para as súas clases dirixentes, tamén o era para os estados que reclamaban ou permitían a chegada da nosa emigración. Como agora, as accións dos gobernos o que trataban era xestionar unha resposta ás necesidades laborais do Estado, non de coutar un drama que vai moito máis alá dos que morren no mar. Agora, polo menos, os seus deudos saben que non chegaron, o que non era o caso dos galegos. Man de obra A emigración africana hoxe non sería un problema de orde público, así é como o contemplan os estados da UE, se estes mesmos estados, na súa función colonial, non lles concedesen a "independencia", pero quedándose con máis de 90% das súas riquezas, como ocorre, por exemplo, con Francia no Chad. Os estados "progres", como o español, inventan o concepto de "emigración circular", mantendo a idea de que as persoas que emigran son salvaxes non desexábeis, agás as que se necesita como man de obra. Permítenselles así vir traballar, pero non quedarse e traer a propia familia. O mesmiño que sufriron os nosos compatriotas por Europa. Canto desarraigo de dor pola ausencia dos pais que marcharon e dos fillos que aquí quedaron! E aínda así hai quen se opón á regulación estacional. A causa non é outra que a un sen papeis explótano máis e mellor.