O partido dos xuíces

Andan a buscarlle as cóxegas ao xuíz Peinado afirmando que obra a instancias do PP, que se a súa filla é militante do partido español da dereita... Permítanme que discrepe. Creo que o xuíz Peinado quere derrubar o Goberno Sánchez, saltándose mesmo as regras xurídicas, e que a maioría da xudicatura está ao servizo do Partido Popular, pero non por unha cuestión partidaria ou submisión as súas directrices e intereses políticos específicos, senón por intereses propios, de clase. Así o explica Antonio Manuel Hespanha cando fala da división social do traballo na clase dominante, na que se insiren os xuíces e maxistrados. Fala de que "a práctica xurídica tende a expresar a vontade da clase dominante sen necesidade de que a guíe unha concreta determinación política, por acharse inmersa nunha racionalidade profesional e por discorrer baixo unha lóxica concreta de estratificación social". A idea de "xustiza de clase" acuñada por Karl Liebknecht cara a 1907 referíase a ese feixe de prácticas e experiencias xudiciais caracterizadas pola súa adhesión a un concreto sistema de estratificación, con ou sen consciencia diso. En poucas palabras, o partido xudicial existe sen necesidade de partido político. Poder xudicial O profesor de Historia do Dereito da Universidade de Granada, Rubén Pérez, explica no seu libro Jueces contra la República: el poder judicial frente a las reformas republicanas, que está a ser totalmente silenciado como o poder xudicial desempeñou un papel análogo contra a II República ao que está a trafullar agora contra o Goberno de Pedro Sánchez. Este libro, editado pola universidade granadina (pódese baixar da rede), é unha radiografía en alta definición, sen precedentes, da sabotaxe xudicial que sufriu a II República desde o primeiro minuto do seu nacemento por parte dun establishment disidente e conspirador que, amparado pola súa función de contrapoder, actuou con todos os recursos á súa disposición fronte a ese proxecto de Estado laico e social. Os xuíces convertéronse no garante dunha orde tradicional Pérez Trujillano analiza ducias de sentenzas ditadas por xuíces e maxistrados de diferentes xulgados e tribunais do Estado español en cuestións decisivas entre os convulsos anos 30 e o golpe franquista que, desta volta, puxo fin definitivamente aos soños de liberdade no Estado español. Sentenzas que son sempre coincidentes. A semellanza que se pode atopar entre eses maxistrados e os que hoxe administran xustiza non son casuais. "En ambos casos, podemos ver a existencia de operadores xurídicos que antepoñen o seu concepto de 'unidade patriótica' e os seus valores ideolóxicos á lei, ás liberdades e aos poderes elixidos democraticamente", sentencia o profesor Rubén Pérez. Explica Pérez como a Constitución republicana estableceu que a xustiza debía ser un poder público con independencia funcional pero tamén que estaba supeditada a ela. Esta disposición non gustou a boa parte da maxistratura que considerou que, detrás desa subordinación constitucional, escondíase un intento de sometela á vontade do goberno. Lembren que estamos agora coa mesma leria na renovación dos cargos do Poder xudicial!. "Hai moitas probas de que actuou, efectivamente, como unha forza opositora ás regras republicanas e democráticas que tentaba implantar o novo réxime", analiza. Poder disidente Por que se converte nun poder disidente? "Porque a maioría dos xuíces seguían aferrados a unha maneira de entender o poder claramente preconstitucional. Na súa cultura xurídica primaba unha orde superior de valores que podían coincidir ou non co ordenamento constitucional republicano. O poder xudicial curtocircuitou o réxime. Os xuíces convertéronse no garante dunha orde tradicional antiparlamentaria e culturalmente católica, que respondía a uns intereses bastante centralistas, españolistas, burgueses. Actuaron cunha dobre vara de medir segundo o tipo de procedemento e a ideoloxía da persoa xulgada e impediron, coa súa actuación, a aplicación das principais leis", demostra de forma fidedigna Pérez no seu libro. As principais leis da República nunca chegaron a aplicarse. Sabotar a Reforma Agraria de 1932 foi unha prioridade de xuíces e fiscais. Isto incrementou a conflitividade social até extremos dramáticos. En Cataluña levou á proclamación do Estado catalán. "Escribiuse moito sobre o ruído dos sables pero pouco sobre o ruído das togas. O Poder Xudicial tivo un papel análogo ao dos militares para acabar coa II República", pon de manifesto nunha entrevista concedida ao xornal Público. Un golpismo, menos visíbel, pero aínda máis letal co dos militares levantiscos.