O progreso segundo Vázquez

Lin onte mesmo neste xornal que a conselleira de medio ambiente, Ánxeles Vázquez, pediulle aos deputados e deputadas do BNG, nun debate parlamentar sobre Altri, que expliquen que proxectos queren para Galiza que vaian máis aló dos arados, os carros e as corredoiras. A miña análise deste mes ía ser sobre unha cuestión un pouquiño máis profunda, pero vista a brillantez do discurso da centinela medioambiental, non me podo resistir a difundilo e –como din agora os papanatas– a poñelo en valor. Non me podo resistir porque, na miña condición de fulano que vai xa para vello, viñéronme á cabeza vivencias dos anos 90 do século pasado, época na que eu comezaba a traballar na universidade e frecuentaba socialmente certa xente que manexaba un discurso parecido ao da conselleira. Realmente o tópico central dese discurso leva anos e anos sendo o mesmo: iso de que o nacionalismo se cura viaxando, un argumento tan atinado que xa non se sabe cantos pais e nais ten. De feito, a frase de marras espetouma a min mesmo un que era conselleiro naquela época. Naturalmente, e como era propio da idade que eu tiña entón, púxeno como un trapo, para escándalo da pequena manda de lamecús que lle aturaban as mamarrachadas. Finura Que tempos aqueles. A día de hoxe as cousas cambiaron, pero parece que o pensamento permanece. Aquel home con cargo, que tería na época cerca de 60 anos, díxome a min, que tería 25, que o nacionalismo se curaba viaxando, sen caer na conta de que aos meus 25 eu xa tiña viaxado mais do que el ía viaxar na súa vida. E resulta que agora, pasados máis de 20 anos, aparece unha conselleira no Parlamento coa mesma mandanga, pero en versión vinagre, propia de alguén a quen lle sae todo mal, sexan minas, sexan eólicos, sexan celulosas ou sexa calquera outra trangallada que emporque ben o país. Seica en Palas de Rei, grazas a Altri e á conselleira patrocinadora do negocio, van asfaltar as corredoiras e cambiar os carros de vacas por furgonetas O inframundo dos cargos do PP é moi peculiar, que se move entre a finura, na súa acepción tradicional de discreta elegancia, e o analfabetismo funcional, na súa acepción tradicional de burramia. O de finos vai de seu: visten ben, van moito a Madrid (e mesmo a Bruxelas), comen fideuá, botan colonia de marca ou teñen Ipad. En canto ao de analfabetos funcionais, chega con escoitalos falar en galego. Claro que, ben pensado, que lles custe falar en galego é para eles un indicador de finura en si mesmo, unha circunstancia que acredita que non están a monte. Pero quedemos co primeiro dos elementos da ecuación, que hai que ser positivos. Esa finura, da que a conselleira referida é todo un paradigma, é algo moi positivo para o país. Menos mal que aos que gostamos dos arados nos gobernan os desertores deste apeiro. Seica en Palas de Rei e concellos limítrofes, grazas a Altri e, polo tanto, á conselleira patrocinadora do negocio, van asfaltar as corredoiras e van cambiar os carros de vacas por furgonetas. E, de paso, pensan instalar un ambientador con aroma Heno de Pravia que vai flipar a tropa. Velaí o futuro, o plan duns visionarios que sacrifican a súa propia vida polo ben común. Despois de tanto estudar e de tanto viaxar, o destino, que ás veces é cruel, mangoulles enriba do lombo a cruz do exercicio do poder, e nós non sabemos agradecerlles que nos intenten quitar da nosa mísera existencia, nin consideramos que por enriba están aí perdendo cartos, que na privada caerían chuzos de punta por contratalos e pagarlles un pastizal. Un soño Somos o peor, non apreciamos o que temos. Ás veces, en momentos de íntima reflexión, imaxino que quizais algún día terei a sorte de coñecer en persoa a alguén como a conselleira de Medio Ambiente e que esa persoa se apiadará de min e dedicará un pouco do seu valioso tempo a quitarme da escuridade na que vivo. Se cadra pasa, porque ás veces os soños cúmprense, e por iso xa merquei un traxe na feira de Padrón, para non dar noxo ese día, se é que chega. Se chegase, posto a pedir, gustaríame que o encontro fose tomando un café nunha terraza de Palas de Rei, coa pasteira cocendo a pleno rendemento e deleitándome coa fragrancia do progreso. Desfrutando, en definitiva, do legado da conselleira, desa intensa testemuña da súa obra que vai arrancar en Palas e vai chegar por vía nasal até o seu concello, ou mesmo até Arzúa. O concepto de progreso desta señora, en definitiva, afástase dos apeiros de labranza e das corredoiras e vai máis polo tufo a podre. Non nos enganemos. Na Galiza non hai un Goberno, hai unha praga.