De eleccións e ideoloxía

Remataron as eleccións galegas. Por primeira vez en anos albiscamos a posibilidade dun cambio no goberno na Xunta. Unha hipótese estimulada mesmo dende sectores da mediática madrileña, non por simpatía co nacionalismo ou preocupación polos problemas da Galiza, senón co obxectivo nada disimulado de que a perda do goberno polo PP afortalase a Sánchez fronte a Feijóo. Da noite eleitoral xurdiu un novo mapa político galego, con dúas forzas claramente gañadoras. O BNG consegue o mellor resultado da súa historia, reconfigura o peso político da oposición e colócase como a forza capaz de retar a hexemonía, case eterna, da dereita. Tamén o éxito do PP é indiscutible, mantén a maioría absoluta sen apenas desgaste. Un PSOE moi á baixa e a volatilidade do voto ao "espazo" Marea-Sumar-Podemos, até reducilo a nada en poucos anos, completan o cadro. Hexemonía Fronte á expectativa de cambio non cumprida é inevitable preguntarse como é posible que un PP, cunha xestión do público desastrosa, e abonda como exemplo a sanidade, cun candidato máis ben mediocre, incapaz de defender a súa xestión e propostas de futuro nos debates dos que fuxiu, e cun non menos mediocre Feijóo, centrando as mensaxes en amnistías, bildus e esoterismos varios, que nada teñen a ver coa mellora das nosas condicións de vida, consiga conservar case que intacto o apoio de centos de miles de galegos e galegas. Podemos buscar elementos que expliquen a persistencia da súa hexemonía en que o PP conta cunha grande e unificada organización ramificada polo tecido social, no control que exercen sobre os medios de comunicación públicos e privados da Galiza, na dependencia de sectores sociais empobrecidos, nomeadamente no rural, na utilización da administración ao servizo do partido ou nas "axudas" de última hora, mais sendo elementos certos, non o explican suficientemente se non atendemos a un factor fundamental á hora de emitir o voto e que nunca se menciona nas análises, que é o factor ideolóxico. A ideoloxía A ideoloxía, consciente ou inconscientemente, permea toda a sociedade, e nesa ideoloxización empéñase a fondo o poder. Demonizar o nacionalismo, exaltar as bondades da unidade de España ou do español fronte ao galego, deslexitimar o socialismo, desvalorizar o público fronte ao privado, fomentar o individualismo fronte ao colectivo, converter o feminismo en imposición e un longo etcétera van conformando o pensamento de boa parte da sociedade. Claro que existe un voto "coxuntural" que varía segundo o tipo de eleccións, ou entre alternativas que o eleitorado considera mais próximas ás súas ideas, mais o voto en chave ideolóxica é determinante, aquí, no conxunto do Estado ou en Europa. O PP arrasa en Madrid ou Andalucía e non semella que se deba á súa boa xestión, o novo fascismo ten respaldo simplesmente montando o cabalo do españolismo, o PSOE tivo e ten presidentes de CCAA apenas diferenciables ideoloxicamente do PP. Mais onde non levanta cabeza o PP, malia o apoio que obtén na inmigración, é xustamente en Euskadi ou Catalunya, con moito máis peso social da ideoloxía nacionalista, unha barreira infranqueábel para o PP e difícil de superar para outras forzas estatais. A batalla do relato A sociedade galega non é a murciana ou a estremeña, mais fariamos mal en descoñecer que a españolización "a la gallega" e o "conservadurismo" son unha realidade que existe no noso país e tamén condiciona o voto de moitas persoas. E porque sabe que existe, o PP actúa sobre ela, case xa sen disimulo. Non por acaso insiste no medo á "imposición do galego", en que Catalunya, que non o Estado Español, é quen rouba a Galiza, nos perigos do nacionalismo para a estabilidade desa España grazas á cal seica conseguimos sobrevivir ou máis autogoberno para que? Convén saber que o voto ideolóxico sempre será máis firme que o voto non asentado ideoloxicamente A moitos pódennos parecer "marcianadas" e sono, pero saben que dan no cravo de ideas previamente asentadas en sectores do pobo galego, adoutrinados sen pausa dende a escola, os medios de comunicación ou os púlpitos da Igrexa católica. Un ideario que, para poder avanzar, é imprescindíbel confrontar nas institucións e na sociedade. Certamente o voto é persoal, non pertence de por vida a ningún partido. Xustamente por iso, convén saber que o voto ideolóxico sempre será máis firme que o voto non asentado ideoloxicamente, moito máis volátil, máis doado de redirixir dende o poder mediático. E experiencias dabondo tivemos nestes anos no Estado ou en Europa. Porque quen é quen de gañar a "batalla do relato", a "batalla cultural", ten gañada a partida.