Cando non sabemos quen nos move

Ela, unha muller británica loura, de 48 anos, nai de dous fillos e líder dos scouts, plantouse diante do negro que aínda levaba o coitelo e as mans ensanguentadas despois de tirarlle a vida ao mozo Lee Rigby. 

—Non o toque, mateino eu, díxolle o home.

—Por que?, preguntou simplemente ela, máis preocupada por entender aquel asasinato monstroso que pola súa propia seguridade.

—É un soldado británico. Matou xente.

Ela dixo que pensara que “obviamente estaba nervioso e que só había que falar con el”.

Na escena, contada así pola propia protagonista, todo semella claro como a auga. Remítenos a que hai un mundo do común da xente integrado polas persoas que entendemos que todos os seres humanos somos iguais ante unhas leis naturais que rexeitan, quizais por enriba de todo, o matar. É unha realidade directa, allea á contaminación que envolverá cantas declaracións fagan con posterioridade políticos, responsables policiais e outros moitos voceiros (as voces distorsionadoras que conformarán “a opinión pública”).

"Nese diálogo entre seres humanos –diferentes en raza, relixión, xénero e tantas outras cousas– que é posible que se entendan. Pero que hai un abismo que os separa".

Comprendemos perfectamente nese diálogo entre seres humanos –diferentes en raza, relixión, xénero e tantas outras cousas– que é posible que se entendan. Pero que hai un abismo que os separa. E que non é precisamente o marcado polo rapaz soldado morto que está a carón deles. Arrédaos a realidade de que no entorno dela a morte violenta, absurda, provocada entre conxéneres, é excepcional e extraña, mentres que no mundo dos amigos, parentes e concidadáns del,  no das persoas coas que partilla patria, crenzas e soños, a presenza da morte gratuíta, do medo, da crueldade, das xenreiras… é omnipresente.

Arrédaos que o xogo de moitos poderosos e ruíns intereses os fan pertencer a mundos moi diferentes: no dela aínda ten sentido preguntarse o porqué dunha morte; no del, non. Un británico pode matar na terra do mozo das mans cheas de sangue. Á inversa non é admisible. Aínda que, por veces, de sópeto, xurda alguén que non entende que as normas que queremos para o outro lado do mundo globalizado non se poden trasladar a carón nosa.

E o caso é que ela, probablemente coma nós e tamén coma el, descoñece os fíos que nos moven e nos enredan. Non é consciente de que a carón súa hai “autoridades” que din (procurando tranquilizarnos, cando é para arrepiar) que o tiñan fichado e controlado. De que ela tamén o estará. De que recibirá a información que interese en cada caso para conducir os seus mellores e peores instintos humáns cara a obxectivos que nin siquer sospeita.

“Infiltrados. Os servizos secretos, a UPG e outras historias do nacionalismos” (Biblos), o último libro de Afonso Eiré, fainos ver que ese transmundo sórdido está moito máis preto do que imaxinamos. Con nomes e apelidos. Convén ler o libro. Non para obsesionarse, si para estar mellor preparados para as complexas respostas que nos esixe o tempo que nos toca vivir.