Fin de curso
Xuño debuxa en moitas vidas un punto e final; un mes, marcado especialmente polo calendario escolar, que nos fai vivir por cursos e apuntar datos e datas en axendas que comezan en setembro. Aquí vivimos, algunha vez, ou sempre, entre setembro e xuño, co sono sen marcar en xullo e agosto. Debe ser difícil afacerse a vivir doutra maneira, cando xa non haxa ningunha criatura no fogar que lembre a hora da escola. Debe ser difícil deixar de formar parte do grupo do alumnado e vivir no mundo laboral entre San Manuel e San Silvestre. O curso escolar marca o rumbo, desde as campañas de consumo da volta ao cole até as rebaixas do verán, e sinala os camiños que terán que ser andados.
Debe ser difícil descolocarse e ten que ser raro que a axenda do profesorado non marque os teus días se levas toda a vida ao seu compás. Como todos os anos hai quen lle pon fin a unha vida laboral para asinar a xubilación co remate do curso, coa seguridade de que xa non vai volver como profesor ou profesora ás aulas, quizais sen se decatar de que nunca vai deixar de ser ensinante e que, polo menos, lle vai ser raro non pensar en setembro. Hai quen pode xubilarse e quen pode prexubilarse. Querida LV, este é o ano en que a maior parte dos meus compañeiros e compañeiras de promoción se prexubilan no ensino, persoas nacidas en 1964 e que comezamos a dar aulas a partir de 1987. Concha non agardou até o remate de curso e o día que fixo os anos marchou entre os aplausos do alumnado. Agora o almanaque sinálalle o día das clases de cerámica. De Paz lembrará o alumnado versos que lles deixa cosidos na alma, ela terá todo o tempo para ser lectora e cada xuño recollerá as máis de vinte herbas de San Xoán, como facía a súa bisavoa, como lle ensinou seu pai, mentres, o seu compañeiro, Harold, decidirá se lle dá esa noite a tunda ou non ao limoeiro. A Harold, alias Xosé Manuel, o profesorado do seu centro dedicoulle a portada do Hola e sabemos que vai vivir como un paxariño. Despídese o querido Bernardo Penabade, mestre da pedagoxía inclusiva. A emoción estaba nas mans do seu alumnado. Moito falei do labor intelixente e impagábel de Bernardo con Neira Vilas. Hai algo máis dun ano, Anxos, dicíame que non se ía xubilar, que agora sabiamos tanto que era cando máis podiamos dar; en decembro comunicoume que se xubilaba, antes regaloulle ao alumnado que tería no futuro o filme A rosa incandescente, todos os seus aforros.
A miña é unha promoción de galego que agora sabe máis, entregada a unha misión, con obxectivos que incluímos na programación: darlle prestixio á lingua que ensinabamos e normalizala no ensino. A xeración, LV, coa que ti aprobaches as oposicións. Quererei atoparme con todas e todos vós, compañeiras, ao longo do país que amamos, eu que non me vou xubilar, cansa coma vós, da burocracia, da falta de tempo para ratios tan altas. Farta dunha sociedade que acredita que todo está dentro dun ordenador, dun sistema que utiliza as palabras ciencia e competencia para ocultar que educar para "emprender" é un elo na cadea do escravismo actual. A revolución na literatura, na música, na palabra feita carne e na arte de esnaquizar o establishment.
Percorro o país, leo non aos eólicos, están fermosos os soutos en Cuspedriños, e o próximo domingo, querida promoción, vémonos para lle dar unha volta a San Caetano e berrar: Altri Non!