Para as persoas que dun xeito ou doutro traballamos en situacións de empobrecemento e conflito nalgún momento, sabemos que as Nacións Unidas son moita burocracia, baixa efectividade e procesos de lonxitude e dificultade innecesaria. Tamén, non o imos esquecer, un campo de cultivo para o abuso (penso na violencia sexual dos cascos azuis ou no escandaloso despregue da Minusta en Haití dende hai décadas).
Mais as Nacións Unidas son tamén un espazo para a articulación de dereitos a nivel internacional que crean poderosos antecedentes. Falo, por exemplo, da inclusión da violencia de xénero como violación dos dereitos humanos, algo que conseguiu co traballo das organizacións feministas dos países do sur, teimudas e coa vista no importante.
Nese contexto, o ditame non vinculante da Corte establece un listado das políticas do goberno de Israel como ilegais, dende os asentamentos ao uso de recursos naturais, a anexión e imposición de control sobre terras e as políticas discriminatorias contra as persoas palestinas. A Corte fala especificamente do dereito do pobo palestino á autodeterminación, ademais de cominar os demais países a non apoiar a Israel nas súas accións criminais. “Os asentamentos israelís nos Territorios Palestinos Ocupados e o réxime a eles asociado foi establecido e segue a manterse en clara infracción do dereito internacional”, reafirmou a Corte.
O que estableceu a Corte pode que non sexa lei, mais si é xustiza. A xustiza que non pode aturar un día máis de xenocidio contra un pobo que leva xa demasiadas décadas para saír da distopía apocalíptica que dende o ano 1964 outros coas súas decisións o obrigaron a vivir.
