Vulgar cabrón

Este ano foime solicitado algún artigo sobre Luísa Villalta. Foi dese xeito que volvín achegarme á súa obra poética, deténdome nos poemas publicados de maneira dispersa e non incorporados pola autora a libro ningún. Considerei que era necesario, porque esa parte da súa obra non está recollida no volume da súa poesía reunida publicado por Galaxia e, ao meu ver, compón unha parte importante da obra de Villalta. Poñamos como exemplo o poema "Materia de Alexandre Bóveda".

Moitos destes textos son dunha potencia extraordinaria, é o caso de "As damas que antano cantaron", un poema publicado en Festa da palabra silenciada en 1996. Chámame a atención que este poema non tivese unha maior repercusión. Para min é todo un manifesto poético, toda unha reivindicación do espazo literario, invocando e visibilizando para iso as damas que antes de nós cantaron. Un poema que segue plenamente vixente.

Entre eses dispersos está un poema de 1998 publicado nunha das carpetas manufacturadas de Edicións do Dragón, concretamente a titulada Bestiario. Grazas a Emma Abella e Rafa Vilar conseguín ter unha copia do texto e da imaxe que o acompañaba (descoñezo por que non teño eu esa carpeta na miña biblioteca). É un poema autógrafo en que a ironía e o surrealismo se dan a man e que nos fai tomar partido desde o título, ese contundentísimo: "A un vulgar cabrón dormido". Léoo con coidado. Cun lapis na man. Sigo a clara caligrafía de Luísa e tento interpretar a súa densa simboloxía. Sinto que está a realizar o retrato dun maltratador. Fala dun ser inmerso no seu "rito de falsidade", que ten "os beizos dondos de mentir a humana fe", que "mata todo aquilo que reloce" e sempre se presenta como "a besta namorada". 

O poema comeza coa afirmación de que ese ser que ten unha vida de "dragón –símbolo do inimigo animal e primordial–, lume e escudo" debería estar morto. El e os que a el se acheguen. E remata dicindo "serás fermoso /matando-te a ti mesmo coa mirada basilisca... / dormido para sempre".