Olga Brañas
EXPOÑO
1. Que estou a favor do emprego de medios electrónicos. Teño sinatura electrónica e parécenme de grande utilidade as plataformas a disposición da cidadanía.
Mais estou absolutamente en contra de que sexa obrigatorio facer trámites administrativos por estes medios, porque na maioría de ocasións non existe a opción de facelo de forma presencial.
2. Que as persoas maiores non son parvas, simplemente non creceron collendo bagaxe coa informática coma fixemos nós.
Moitas veces as administracións apóianse no feito de que esas persoas son axudadas polxs fillxs ou outras persoas próximas. Esas mesmas persoas que traballaron toda a vida para soster un sistema que agora lles dá as costas.
Cun mínimo exercicio de empatía podemos comprender como ás nosas maiores lles pode afectar sentir esa falta de autonomía, ou como esa filla ou fillo pode sentir frustración ao ter cargas que non lle pertencen: non só ten que xestionar os seus propios trámites, senón tamén os dos mapais.
3. Que incluso nós moitas veces temos ganas de tirar o móbil ou o ordenador pola xanela.
Os formatos non están adaptados. As páxinas non son intuitivas. Cando imos facer un trámite, a páxina ou a app falla…
Por exemplo: para darte de alta como demandante de emprego tes que facelo na web e ademais debes instalar a app. A web falla: non podes acceder sen que che manden un código. Ese código tarda en chegar e cando o vas introducir xa expirou o tempo. Eu cheguei a facer até 14 intentos só para identificarme. Por outra banda, na app que me obrigan a instalar só podo ver se estou dada de alta ou non (algo que podo saber con algo tan obvio como o seguinte: se me din de alta na web, estou de alta. Se non me din de alta na web, non estou de alta). Para que nos fan perder este tempo e dar estas voltas?
Outro exemplo: na Escola Oficial de Idiomas de Ourense a semana pasada tentei matricularme de forma presencial. Informáronme de que non existía esa opción. Cando preguntei se tiñan follas de reclamación dixéronme que podían axudarme “como favor”. Favor? Non debería ser o meu dereito como cidadá ter esa axuda? Ademais de que dicir isto implica que a outra persoa (neste caso eu) se poida sentir idiota. É coma se che dixesen “todo o mundo sabe facelo agás ti, que es parviña”. Podo saber facelo electronicamente (a verdade é que nin o intentara), pero podo preferir a outra modalidade, no meu caso precisamente para incentivar que siga vixente a presencialidade.
Despois de facerlles milleiros de preguntas (a web tiña cen formatos de letra diferentes, a información aparecía de forma absolutamente caótica e non paraban de repetirme que o que preguntaba eu estaba todo posto na web, coma se tivese todo o tempo do mundo para estudarme unha das webs máis desastrosas que vin), caeu Microsoft -eu non o sabía- e non podía pagar as taxas nin por bizum nin coa tarxeta. Pregunteilles varias veces como podía facer (era o último día de prazo e encima eu xa estaba fóra da cidade) e non obtiven resposta.
Vaia por diante que hai funcionarios traballadores e humanos, pero neste caso foi incrible ver como os funcionarios da EOI, que estaban moi cómodos vendo como o cidadán fai o traballo por eles, non sabían que solución darme. Sei que as ordes veñen de arriba e hai un regulamento que marca a modalidade para facer a matrícula (neste caso unicamente electrónica), pero lembro que foi aquí onde me dixeron que podían axudarme como “favor”. O favor fíxenllelo eu volvendo a casa ás 22.00h da noite e conseguindo matricularme, porque se non ían ter que ser eles os que tivesen que dar xeito se eu non me inscribise en prazo.
4. Que as persoas sen medios económicos teñen sentimentos.
Paréceme tremendamente clasista e ruín que alguén teña que explicar nunha administración que non dispón dos medios necesarios. Imaxinádevos expostas dese xeito diante de persoas descoñecidas.
Ademais, o artigo 12 da Lei 39/2015 fala dos funcionarios habilitados para axudar a estas persoas e queda moi ben no papel, pero resulta que na práctica non funciona. Durante o Covid-19 moitos funcionarios tiveron que asinar co seu propio nome trámites que eran para outras persoas porque na práctica as aplicacións non contemplaban o que se supón que se pode facer segundo a lei. Un desastre.
5. Que as persoas con hipersensibilidade magnética existen. E non, non é algo psicolóxico. Non digo que non houbese moitas persoas que dicían ter isto e ao final fose psicosomático, pero estipúlase que a enfermidade real a sofre un de cada 1000 individuos. Se pensamos no noso entorno, a poucas coñeceremos, mais se pensamos na totalidade da poboación, son moitas as persoas que padecen este trastorno que as incapacita e que viven na absoluta incomprensión.
Eu podo non sufrir a alerxia ao polen e non por iso dubidar que hai outras persoas que a sofren. Tamén hai xente alérxica aos químicos (poden chegar a ter reaccións horribles simplemente por tocar unha prenda lavada con deterxente común) e tamén as creo.
A electrosensibilidade é unha enfermidade que xa se recoñece como provocadora dunha deficiencia funcional noutros países como Suecia ou Francia.
Facer a estas persoas estar en contacto constante coa tecnoloxía para facer até os trámites máis básicos é moi cruel.
Por todo isto,
SOLICITO:
- Que sexan as administracións as que estean ao servizo da cidadanía, e non ao revés.
- Que a cidadanía, aínda que escollamos a modalidade electrónica, nos preocupemos por saber se existen opcións presenciais para facer trámites administrativos.
De non ser así, podemos poñer unha queixa ou, se iso nos parece moi agresivo, unha suxerencia. A Lei 1/2015 de 5 de abril de Garantía da Calidade dos Servizos Públicos e da Boa Administración fai especial fincapé na importancia de atendelas e de recoller as que houbo anualmente para saber como mellorar os servizos. Se non reciben suxerencias nin queixas, todo seguirá igual.
Facelas leva uns poucos minutos e axuda moito.
ATTE: á cidadanía e ás administracións sostidas con cartos públicos.
