Javi Sánchez (Meiga-i): "Na música tradicional hai sexualidade, hai homoerotismo e hai de todo"

—Remontámonos aos inicios, quen é Meiga-i? Meiga-i é a fantasía galega. É un proxecto e unha personaxe que xorde da mestura da cultura tradicional co transformismo e a linguaxe drag. En realidade, nace da pregunta: Como sería un drag con denominación de orixe Galiza Calidade? É dicir, que elementos da nosa cultura, tanto da cultura popular actual como da máis tradicional, se poderían levar ao plano da fantasía. —Que papel xogan as redes sociais na divulgación deste traballo? Pois son unha canle na que eu teño o control total das mensaxes e podo dicir o que quero. Creo que internet é vital, eu non estaría facendo o que fago se non vivísemos na era en que vivimos e non existisen as redes sociais. Ao final, eu a través destas plataformas tamén tiven moita inspiración e moitos exemplos. As redes sociais son unha cousa moi bonita na que de súpeto unha persoa che escribe unha mensaxe e podes conectar cos demais. @nosdiario ENTREVISTA | 🗣Javi Sánchez ten 26 anos e é de Vigo, aínda que é a súa personaxe e alter ego, a drag pandeireteira Meiga-i, a que recolle os recoñece-mentos por reivindicar a cultura popular desde a modernidade. 📰Entrevistámolo no primeiro número de #XeraciónAlfa, a revista xuvenil en lingua galega que desde hoxe edita #NósDiario ♬ sonido original - Nós Diario —Que che resulta máis sorprendente do teu público? Sorpréndeme moito interesar. Ao final a personaxe dá unha certa distancia e ás veces pode parecer inalcanzábel. Entón, que a xente conecte, se sinta reflectida e sirva para empoderar, para dar paz, para dar alento e para molestar, esa é a gran vitoria. —E que é o que máis lle podería sorprender a unha persoa nova do teu espectáculo? Creo que a xente nova vén moi aprendida da casa e ten xa superados unha serie de acordos e prexuízos. Por iso creo que lles pode sorprender máis o canto tradicional que o transformismo. Igual o que lles impacta é o esforzo que eu tiven que facer para chegar aí, porque xa o teñen asumido, e iso é unha marabilla, porque quere dicir que o noso traballo serviu para algo. Moitas veces temos referentes de fóra, por iso pode sorprender ver que é posíbel facer unha fantasía galega en galego e ser diversos na Galiza. O que eu fago é un pouco punki e quizais pode resultar atractivo por contestatario e por transmitir esa forza de impugnar a realidade e dicir “non me apetece xogar ao teu xogo”. —En que sentido é a música tradicional o que máis pode sorprender? Hai xente nova que foi criada en asociacións folclóricas e na cultura tradicional. Isto é así e é bo. Mais logo hai xente que nunca tivo contacto con isto, nin co galego nin coa cultura herdada. Para min, foi moi emocionante descubrir con vinte e tantos anos unha serie de coplas cantadas por unhas señoras vellísimas que falaban de min e do que eu sentía. A música popular fala de cousas cotiás e a xente hai 300 anos xa tiña amoríos e pesares. Eu sempre digo unha cousa, quen fixo letras máis picantes Felicia Insuela, cantareira galega, ou Bad Gyal? Hai música tradicional galega que é moitísimo máis explícita. De feito, na música tradicional hai sexualidade, hai pornografía, hai homoerotismo e hai de todo. Por iso, unha persoa nova pode conectar, porque os sentimentos son universais. A min todo isto deume sensación de pertenza e de conexión co pasado. Sempre buscamos referentes fóra e atopar esta música axudoume a buscalos dentro.