Fillas de Cassandra: "Que alguén se sinta recoñecida nas nosas letras para facer a súa loita é impresionante"

—Como é o voso proceso creativo? Sara Faro: Depende. No caso de Acrópole todo vén do nome de Fillas de Cassandra. A partir diso comezamos a tirar do fío da mitoloxía grega e aí nace o disco. Mais para cada canción é diferente. Ao mellor algunha propón unha melodía, uns acordes, un tema… Non hai un modus operandi que funcione sempre. María Soa: Ademais, os conceptos tamén resoan máis nunha ou noutra e moitas veces as cousas saen do tirón e é cando nos xuntamos que rematamos todo ese traballo. S.F.: Ás veces os nosos temas comezan nun momento e acaban moito máis tarde e esa perspectiva que nos vai dando o tempo tamén os acaba de configurar. —Que papel xoga o discurso na música? S.F.: A mensaxe e a música son inseparábeis. No momento que constrúes unha letra, hai algo que queres comunicar. No caso de Acrópole, a reflexión é que non nos distancian tantas cousas das mulleres que aparecen na mitoloxía. M.S.: Para nós tamén foi interesante ler os mitos e pensar en como iso nos levaba a unhas ou outras situacións que viviramos en diferentes lugares e con diferentes persoas sendo nós mulleres. En ningún momento quixemos pór sentenza sobre nada, senón contar a nosa visión desde unha óptica feminista, que é como somos. —E a linguaxe que empregades? M.S.: Todas as cousas que se din é porque queremos dicilas desa forma. Facelo en galego era o natural porque as dúas somos neofalantes e é a lingua na que nos explicamos. Nin sequera foi algo que dubidásemos. S.F.: Dentro da poética e sonoridade que buscabamos, sabiamos que o galego ía ser a lingua vehicular porque desde que nos coñecemos foi a lingua de comunicación entre María e eu e na nosa vida diaria. M.S.: E a forma de falar o mesmo. Queriamos que fose próxima e non estivese moi afastada da fala, mais cunha perspectiva teatral. —A música tradicional, o pop e a electrónica conviven nas vosas cancións. Como chega isto ao público? M.S.: Sen pretensión de que chegue a ninguén e facendo a música que nos apetece. Non nos fechamos a mesturar harmonías vocais, estilos, instrumentos... En moitas ocasións non é que partamos de algo tradicional, só que nos apetece meter certas sonoridades. S.F.: En xeral facemos o que nos gustaría escoitar a nós e logo resulta que iso é precisamente o que a moita xente lle apetece. —Agora estades coas 'Últimas Dionisíacas' en Euskadi, Catalunya... como é levar a música galega alén das fronteiras? M.S.: O recibimento foi moi bo. Cando fomos a Madrid, e vimos a cola esperando fóra, foi incríbel. Se moita xente canta noutros idiomas sen entender nada, coa música galega é o mesmo, porque a música chega de moitas formas. S.F.: Eu estaba pensando no concerto de Girona porque saímos moi sorprendidas da acollida dun público que non nos coñecía. Con isto entendes que a lingua musical funciona per se. —Sodes fillas e tataranetas. Como vive a vosa familia todo o que vos está pasando? S. F.: Eu creo que miña nai por fin o vai asimilando, mais durante unha época sentaba todos os días comigo a preguntarme como o estaba levando. Veu todo bastante de golpe e nas nosas familias era case un monotema. Agora xa estamos abandonando ese período e iso é marabilloso porque a vida volve correr ao mesmo tempo que Fillas de Cassandra continúa a súa carreira. Tanto a familia de María como a miña son moi coidadoras e apóiannos desde o minuto un. É unha sorte telas en cada concerto. M.S.: Porque veñen a todo, dá igual onde sexa... De feito, xa coñecen a xente que vén aos concertos. —Ás veces as vosas letras empréganse como lemas feministas. Sentides a responsabilidade? M.S.: Nós flipamos. De feito, cando vemos un cartaz coas nosas letras nunha manifestación imos correndo sacarlle unha foto e agradecer que empreguen esa frase. S.F.: Para nós, que estivemos militando e nas manifestacións e que empregamos frases doutras persoas, que alguén se sinta recoñecida nas nosas letras para facer a súa loita é impresionante. —Agora que ides fechar a acrópole, que vai cambiar nos próximos proxectos? M.S.: Eu agardo que o que se manteña sexamos Sara e mais eu cos pés na terra e do resto cambie case todo. Nós queremos pasalo ben e probar cousas. S.F.: Hai algo esencial no que facemos que non identificamos exactamente o que é, mais que vai seguir estando porque está dentro de nós. Temos curiosidade por descubrir que é iso que pervive nos nosos traballos independentemente dos estilos musicais polos que nos vexamos influenciadas. Fillas de Cassandra: as voces tras a música —Se puidésemos meternos na vosa cabeza antes dun concerto, que veriamos? M.S.: Un baño, seguramente, porque é o que facemos sempre antes dos concertos. Estar tranquilas, comer toda a comida que hai e pasalo ben. S.F.: Non temos ningún proceso súper inspirador, o que nos gusta é desfrutar antes, durante e despois dos concertos. — Que canción en galego non podería faltar nunha das vosas viaxes para ir actuar? M.S. e S.F.: Coidar dunhas colmeas, de Néboa. —Para rematar, se falamos de xogos de nenas, un recordo da infancia ligado á música? M.S.: Eu lembro cando me regalaron o Star Party, que era un xogo que tiña un micrófono de flor cun cable mínimo que non che permitía nin estar de pé e lembro pór un montón de cintas e cantar por riba delas. S.F.: Pois a min María acábame de lembrar as sesións de karaoke coa miña prima, que vivía xusto debaixo miña. Era unha cousa que a min me flipaba, esas seis cancións, todas pertencentes a outra época claramente. Lembro tamén moito as performances que facía con miña irmá.