O mago de Howl

Tres anos despois de facer historia coa súa obra mestra A viaxe de Chihiro, arrasando nos Premios Annie, cun Óscar a Mellor Filme de Animación e tamén co Oso de Ouro a Mellor Película na Berlinale ("Película", en xeral), Miyazaki estreaba novo filme inicialmente pensado para ser dirixido por Mamoru Hosoda (O neno e a besta), pero que deixou bruscamente por discrepancias irreconciliábeis, e que adaptaba a novela fantástica homónima da escritora británica Diana Wynne Jones. Semellaba complicado superarse a si mesmo, pero deixou o pavillón moi moi alto. A historia céntrase en Sophie, unha moza de baixa autoestima que traballa nunha sombreiraría nun mundo steampunk ameazado por unha Gran Guerra. No mesmo día topa co gran mago Howl, que a protexe duns soldados, e coa Bruxa do Páramo, que lle chanta un feitizo que a converte en anciá e sen posibilidade de contarllo a ninguén. Con enorme dificultade física, Sophie decide marchar na procura do castelo ambulante onde vive Howl coa esperanza de que lle saque o feitizo. Ao non poder contar o que lle pasa acaba de criada para gañar tempo. Pronto descobre que Howl vive atormentado por un escuro segredo que Sophie se compromete a descubrir para axudar o mago. Cartaz da película 'O castelo ambulante', de Hayao Miyazaki. Ademais da protagonista feminina que percorre o "camiño da heroína", habitual en Miyazaki, hai tamén multitude de enxeños voadores, personaxes que semellan bos pero son malos e personaxes malos que se volven bos. Se A viaxe de Chihiro era unha volta de parafuso de Alicia no país das marabillas, de Lewis Carrol, O castelo ambulante sería de O mago de Oz; cunha Bruxa do Páramo (en lugar da Bruxa do Oeste), unha Sophie que percorre o camiño da senectude (en troques do de baldosas amarelas) para atoparse a si mesma, tamén hai un espantallo e o que debe atopar o corazón non é o home de folla de lata, senón o díscolo feiticeiro Howl. Deconstrución de mensaxe antibelicista chea de metáforas e mensaxes ocultos, que se descobren en segundos visionados (ollo aos sombreiros). Unha oda á amizade, á afouteza e ao apoderamento, pero con final romántico, cousa rara na filmografía de Miyazaki. Iso si, é ela a que acaba salvando, non só un príncipe (que tamén estaba enfeitizado), senón tamén libera un demo de lume, a bruxa do Páramo, un vello can, un aprendiz de mago e, claro, a Howl. Unha heroína en toda regra. Non está mal levar a rapazada a ver Do revés 2 ou Gru 4, pero se realmente amas as túas crianzas, lévaas a ver unha de Miyazaki. Sementarás moitas cousas boas nas súas cabeciñas.