Paridoiros en precario

N a súa terceira longa, a escritora e realizadora Léa Fehner entra ata o paridoiro neste drama arredor dun equipo de matronas dun hospital do Servizo Público de Saúde do sur de Francia. Comeza co recurso do “peixe fóra da auga”. Sofía e Louise son dúas amigas acabadas de licenciarse que entran a traballar no hospital como parteiras. Entran nun momento de desborde e case son máis unha carga que unha axuda, pois van ter que formalas. Louise, que acaba de romper co mozo, entra con mal pé. Carece da actitude adecuada para o traballo. Sofía é asignada aos cursos prenatais ata que atopa a oportunidade de demostrar a súa valía; pronto gaña a confianza e asume partos cada vez máis complicados; ata que un case sae mal e queda tocada. Ao mesmo tempo, Louise comeza integrarse e aprender o oficio. Capa de Matronas (Sages-femmes). A elección dun elenco semidescoñecido xunto cunha realización próxima ao documental e partos reais filmados, previa aceptación das familias, e logo intercalados coas escenas outorgan ao filme un nivel de verosimilitude extraordinario que eleva as xa de por si interesantes trama e subtramas, e por riba consegue que conectemos e empaticemos coas protagonistas e todo o equipo de comadroas. Fehner aborda todo tipo de partos, e ningún da mesma maneira: partos prematuros, non desexados, con familiares entremetidos, de risco... Predomina o drama, a denuncia polas deplorables condicións laborais que teñen que soportar, e a emoción de cada parto que sae ben, pero tamén hai tempo para a comedia e o compañeirismo, personificado no interno de pelo roibo, un secundario que semella apenas un alivio cómico que nunca consegue ver un parto malia estar nun hospital de partos, e que, nunha sorte de cadea de favores, acaba sendo o indutor para acoller unha nai inmigrante sen teito. A parte reivindicativa permanece latente durante todo o filme, sendo patente en diversas situacións, mais non é evidente ata o desenlace final, onde salta á palestra o obxectivo principal de Fehner: denunciar a precariedade laboral das matronas na Seguridade Social francesa, que non só deshumaniza un momento vital na vida das persoas, senón que malia os esforzos das profesionais, en ocasións teñen que descoidar as familias e os tempos provocando violencias obstetricias evitábeis ou, incluso, poñendo en perigo as vidas das futuras nais e as súas crianzas. Malia as diferenzas co Sergas, os paralelismos son innegábeis. Un filme ben dirixido, con boas interpretacións e sen fisuras no guión. Obtivo o Premio do Xurado Novo en Xixón. Matronas Sages-femmes / Dirección e guión: Léa Fehner / Francia / 2023 / 99 min.