O punk non morreu, son as nais

A actriz porteña, Dolores Fonzi, debuta na dirección cunha comedia dramática sobre a maternidade, pero co degoiro de transgredir as marxes habituais que adoita haber no cinema. Blondi (Dolores Fonzi) é unha nai solteira que deu a luz a Mirko cando era adolescente. Co paso do tempo, a diferenza de idade entre nai e fillo faise case imperceptíbel. Non só iso, senón que tamén se comportan como se fosen os mellores amigos. E, de feito, así se consideran. Sobre todo Mirko, interpretado por Santiago Rovito (A sociedade da neve), un mozo apaixonado da ilustración. Blondi e Mirko viven xuntos, saen de festa xuntos, beben e fuman porros xuntos, dormen xuntos... Unha complicidade nai-fillo perfecta, salvo por un pequeno detalle: Mirko agóchalle un segredo que porá en perigo a súa estreita relación. Cartel da película 'Blondi'. Blondi é un filme sobre maternidades, non só da protagonista, que tamén é filla de Pepa (Rita Cortese), a avoa de Mirko. Con Pepa rí, discute e vai de compras. Logo está Martina (Carla Peterson), a súa irmá, tamén nai, atrapada nun matrimonio que non vai a ningunha parte. As nais das amizades de Mirko non entenden nin aceptan a forma de ver a vida de Blondi, tan descarreirada e liberada en tantos, demasiados aspectos. Pero a forma de pensar e o aspecto fumeta-punki-hippie de Blondi non permite, para algunhas, ver o boa xente e o comprometida que está coa maternidade, coa familia, coa xente que quere e co seu traballo.Fonzi consegue que as relacións familiares funcionen de maneira natural, de forma críbel e sen imposturas. Nada parece guionizado, destacando os diálogos e o equilibrio das situacións cotiás dentro dunha trama que flúe de maneira xenuína e alcanza o cumio na segunda parte do filme; nunha sorte de road movie improvisada de nai e fillo na procura da irmá/tía que, malia ser a que leva unha vida máis ordenada e aparentemente perfecta, fuxe de todo para ir ao lugar máis insospeitado. Risas. A maternidade, e a vida en xeral, como unha fuxida continua. Fuxida cara a diante, fuxida dos quefaceres, fuxida do niño familiar, fuxida da maternidade, do apego. Fuxida das que poden fuxir. Fuxida das que non poden. Fuxida das que deciden non fuxir. E todas as opcións son boas... ou polo menos, conducen a algo. E falando de conducir... ollo á banda sonora na que predomina The Velvet Underground, a mellor banda punk da historia, co broche final de "Blondie" soando mentres as protas cantan e rin afrontando da mellor maneira posíbel un futuro incerto, porque... a vida son dous días!