José Manuel Fernández: "Luísa Villalta era do noso gremio, ten moita obra relacionada coa música, porque era música poeta"

—Sendo Luísa Villalta violinista, como encararon este concerto?
Luísa Villalta ten moita obra relacionada coa música, porque ela era unha música poeta. É moi interesante tamén o que di Xurxo Souto nalgún dos documentais que se fixo sobre a figura de Villalta, porque el tamén ten esta visión de músico escritor e xornalista. Por iso tamén proxectamos algunhas destas declaracións no concerto. Evidentemente respectamos todas as persoas ás que a Academia dedica o Día das Letras Galegas e por iso levamos seis anos facendo estes concertos. Cada ano facemos un dedicado á persoa homenaxeada polo 17 de Maio, definiríao como poesía musicada. 

Con todo, o feito de que Luísa Villalta sexa do noso gremio fai que adquira un carácter máis especial. Neste caso en concreto quixemos facer unha primeira parte con proxeccións sobre a súa vida e obra intercaladas con música, que son composicións do noso alumnado e profesorado. Por outra parte, tamén contamos cun coro xuvenil, Son das Flores (Teis), para que fixeran tres pezas. Este é un proxecto de integración para crianzas estranxeiras con problemáticas familiares e económicas co que colaboramos habitualmente. 

De feito, a súa directora, Lidia Leal, é alumna nosa. Este ano, o especial que ten este concerto é que hai persoas que traballan no Conservatorio que tocaron con ela nalgún momento. Eu mesmo penso que coincidín nalgunha materia con ela cando estudaba, a pesar de que nunca tiven un contacto estreito con ela. 

—Cre que adquire outro carácter ao homenaxear unha persoa mentres aínda viven as persoas que a coñeceron?
Claro, ao final é unha persoa que podemos considerar próxima. Non é o mesmo que cando se trata dunha persoa da que escoitaches falar ou que coñeces a súa obra, mais da que non contas cun círculo próximo que poida falar dela. As persoas que a coñeceron e que tiveron relación con ela defínena como unha persoa moi achegada, moi agradábel e encantadora. 

—Como decidiron as pezas que se ían tocar e a organización do concerto?
A verdade é que dá moito traballo e require que colaboremos varios departamentos. Eu ademais de coordinar o departamento de dinamización lingüística son músico, polo que teño contacto con moitas persoas do Conservatorio. Así, vou sondando á xente para saber a quen lle interesa participar, quen ten composicións que podería tocar, quen quere traballar para facer a música sobre os poemas...

Non é que sexamos un centro moi numeroso, mais somos un grupo moi heteroxéneo e isto require un nivel de planificación. Isto non se monta nunha semana. E ademais esforzámonos moito por ofrecer concertos dunha calidade altísima, que ademais son gratuítos, algo que a min me parece que hai que pór en valor. 

—Como é colaborar co coro Son das Flores?
O máis complexo diría que é coordinarnos, porque require que varias persoas nos despracemos até alí, mover o noso espazo de traballo e demais. Queda todo compensado porque as crianzas que están alí son encantadoras. Na maior parte son estranxeiras, sobre todo de América e Asia ou países como Romanía ou Ucraína, polo que resulta tamén moi bonito escoitalas intentando falar comigo en galego. A coordinadora do equipo de dinamización lingüística do seu centro é tamén a que leva a orquestra, polo que tamén traballan moito cantando en galego.