Naila María González, Premio Acouga-Casa dos Poetas: "Sempre emprego a poesía como un medio para baleirarme e para expresar todo o que sinto"

Como xurdiu A anarquía das pálpebras? É un poemario que empecei a escribir a comezos deste ano, aproximadamente. Eu sempre emprego a poesía como un medio para baleirarme e para expresar todo o que sinto. Son unha persoa moi tímida e cústame moito expresarme. A poesía é este medio que me axuda a liberarme e a entenderme máis a min mesma, polo que todos os poemas que escribo veñen de aí. Precisamente o xurado salientou que os temas tratados no poemario estiveran ligados á vida cotiá. Teño este poemario escrito e o ano pasado escribín outro que cheguei a publicar, (De)catarse (Editorial Caldeirón). Se intentas buscar un tema en común ou algún fío argumental, é bastante complicado porque o tema en si e o propósito é simplemente o que vou sentido en cada momento. Falo moito do que sinto, da miña vida cotiá, das lembranzas que teño, das miñas sensacións coas cousas que acontecen no meu día a día... Se alguén se identifica lendo o que escribo, para min significa moitísimo, porque a min tamén me sucede lendo a poetas que me gustan. A min resúltame moi reconfortante poder verme reflectida noutras persoas e no que senten, polo que para min significaría moito que alguén sentise o mesmo comigo. Outro dos aspectos que salientou o xurado foi o ritmo dos poemas, achegado á música pop. Como o traballa? Normalmente intento non pensar tanto na forma como no contido. Emprego sobre todo o verso libre, non descarto a rima, por suposto, mais creo que é un estilo moito máis libre do que se adoita relacionar coa poesía. Fíxome moita ilusión o premio porque sempre está ben sentir que a xente valora o que fas. Que alguén lera isto e pensase que está ben foi moi bonito. Desde pequena sempre me gustou moito ler e escribir e tiven o soño de ser quen de publicar algo, polo que nestas situacións síntome súper feliz e agradecida. Como ves esa evolución que tiveches desde que comezaches a escribir? Xa de moi pequena sempre ía acompañada do meu caderno para escribir contos. Arredor dos 16 anos comecei a interesarme máis pola poesía. Nunca experimentara con iso porque sentía que me gustaba máis a prosa. Con todo, comecei a ler máis poesía contemporánea e autoras galegas e deime de conta de que me servía moitísimo máis á hora de expresarme que a prosa. Son da vila de Xela Arias e cando se lle dedicou o Día das Letras Galegas comecei a interesarme polo tipo de poesía que ela facía. A partir de aí comecei a escribir poesía e descubrín que desfrutaba tanto de lela como de creala. Normalmente gústame moito escribir algo e deixalo repousar un tempo antes de lelo de novo. O meu proceso é ir escribindo poemas e cando teño unha escolma máis ou menos xeitosa intentar presentalo a algún certame ou arranxalo dalgunha maneira. Eu mesma, lendo de novo o que escribín hai un tempo, son quen de darlle un sentido e ver en que situación persoal e sentimental me atopo. Hai veces nas que a xente me di como interpretou algo que eu escribín e que resulta ser unha maneira distinta á interpretación que eu lle dei inicialmente. E iso é das cousas máis bonitas que creo que ten a poesía.