Os problemas de ter ‘toda a música’

A revolución da música en streaming prometía democratizar o acceso e transformar a industria musical. Plataformas como Spotify, Apple Music e YouTube permitiron que os usuarios teñan ao seu alcance un catálogo case infinito, que inclúe practicamente toda a música gravada na historia. Non obstante, esta evolución tamén trae consigo novos desafíos e cambios nos hábitos de escoita que están a redefinir o panorama musical. Segundo os datos recollidos pola empresa Luminate e publicados en Billboard, a tendencia actual indica que a maior parte dos usuarios están a consumir música considerada de catálogo, é dicir, pezas que teñen máis de 18 meses de antigüidade, en detrimento da música recente. En 2023, o 72,6% da música escoitada correspondía a títulos de catálogo, fronte ao 27,4% que representaba a música actual. Esta situación está a fomentar unha actitude máis conservadora na escoita musical. Os algoritmos das plataformas de streaming, deseñados para recomendar música baseada nos hábitos previos dos usuarios, favorecen as cancións coñecidas e propostas seguras. Así, as pezas que se converten en "clásicos" teñen unha presenza dominante, relegando aquelas máis novas e innovadoras a un segundo plano. Ademais, a facilidade con que se pode saltar unha canción cun simple xesto co dedo fai que os oíntes teñan menos paciencia para explorar novas músicas. Se unha nova canción non captura a atención inmediatamente, é descartada en favor dunha peza familiar. Isto resulta nun círculo vicioso no que a nova música, especialmente aquela que se aparta das fórmulas tradicionais e busca romper moldes, ten máis dificultades para atopar o seu público. As mudanzas Se ben o risco e a innovación nunca acostumaron a encabezar as listas do máis escoitado, esta realidade está lonxe da situación que se vivía décadas atrás, onde se seguían máis os novos lanzamentos. A radio e posteriormente a MTV eran unha plataforma esencial para a promoción de nova música, onde resultaba común que os programas se centrasen en reproducir as últimas novidades, algo que favoreceu durante décadas así a revolución do rock e o pop e o auxe de movementos rompedores como o grunge dos anos 90. Hoxe en día, moitas emisoras de radio optan por reproducir recompilacións de éxitos destas mesmas décadas, limitando aínda máis o espazo para a innovación musical. Resulta case impensable imaxinar nos anos 70, 80 ou 90, cando o rock e o pop estaban a revolucionar a música popular, a xente nova escoitando tanta música dos primeiros anos do século XX. Non obstante, a tecnoloxía de streaming parece estar a levarnos cara a un futuro onde a música nova se converte nun hábito de nicho, apreciado por unha minoría disposta a buscar activamente novas experiencias sonoras. Música en galego Atopar nova música non sempre é sinxelo. A día de hoxe a maioría das persoas que empregan as plataformas de streaming recorren ás recomendacións personalizadas e ás listas de reproducións que se xeran automaticamente. Se ben estas ferramentas acostuman a incluír sempre lanzamentos recentes, resulta moito máis complexo atopar nova música en galego, precisamente pola discriminación por idioma dos algoritmos. Seguir os artistas directamente nas redes pode axudar a estar ao día dos seus lanzamentos, mais este non é un método que permita descubrir novas publicacións de novas bandas. Para os artistas independentes ou que pertencen a pequenas discográficas, este panorama representa un desafío adicional, ao ter que combater tamén contra a inercia dos algoritmos e os hábitos de escoita conservadores dos usuarios. Descubrir nova música en galego require a día de hoxe un esforzo por parte das persoas oíntes Descubrir nova música en galego require a día de hoxe un esforzo por parte dos oíntes. Contar co interese necesario para acudir a concertos ás cegas, repasar os carteis íntegros dos festivais ou os lanzamentos de discográficas, ler entrevistas, seguir medios, blogs, críticos ou simplemente usuarios en redes que compartan música con frecuencia. Con todo, é un esforzo que paga a pena facer. Nas últimas semanas publicáronse discos ou sinxelos tan sorprendentes como “A noite” da banda Carabela, que mestura atmosferas orgánicas de teclados e guitarras coas melodías libres e coloridas da voz de Ana Moas, ou o “Desfado” da coruñesa Rumia, que incorpora elementos electrónicos pulsantes que complementan con enerxía a melancolía da súa letra. Propostas musicais que se poden perder entre catálogos que ofrecen “toda a música do mundo” e que non apostaran por recomendar música que explora novas ideas cantada en idiomas que escapen do inglés e o castelán.