O relato de verán: Un pequeno sacrificio (I)

Resúltame difícil non escachar coa risa. Se algún coñecido me vise agora, a flamante directora dun xornal de prestixio á quen se lle supón intelixencia, formación e bo tino, perdida na noite polos carreiros da Galicia profunda na procura dunha menciñeira... Uf! Si, xa sei. Estamos no século XXI e as meigas non existen, pero eu sei o que fago. Habelas, hainas! Perdo conta do tempo que levo na procura desta mestra da maxia negra, tentando desvelar os sinais que alguén deixou nas cortizas das árbores e nas pedras, para dar co agocho da bruxa. Detéñome e apreixo o cinto co que suxeito os vaqueiros. Debín facerlle outro burato antes de saír. Camiñar pola fronde cos pantalóns esvarando da cintura é un encordio. Estarei toleando? Xa non sei. Mentres camiño, lembro como comezou todo. Foi aquela tarde en que as redes espallaron o rumor de que Carmela era a escollida para ocupar o posto de xefa de redacción, un traballo que eu ambicionaba dende que chegara á empresa como bolseira. Dende aquelas prácticas convertín o traballo no centro da vida. Así, encadeei contratos precarios con centos de horas extra sen remunerar, alternando interminables peonadas con cursos de formación e masters que saíron do peto. Eu, a chica para todo, devecía por medrar pero baixaba as orellas. E agora, cando se xubilaba a persoa de quen eu fora man dereita... —Non o entendo, Paco. Eu teño mellor currículo e máis anos de experiencia! O meu fotógrafo de cabeceira sorriu de medio lado, como adoitaba facer cando o tema de conversa lle resultaba desagradable. —Ti es a mellor. Todo mundo o sabe. Limpei unha bágoa. Diante do compañeiro non tiña que finxir. Xa estaba cansa. —Entón, porque lle deron o posto? Paco apurou o último grolo de cervexa e pediu outras dúas. —Bebe esta comigo –tendeume unha botella-, e esquece o asunto. Apenas mollei os beizos. —Non quero. Non quero nin debo –retruqueille. Gustaríame saber que levou á editora a escoller outra persoa para o posto, sendo eu quen mellor... Paco pousou a man no meu ombreiro. —Seguro que queres saber a razón? Non sei se poderás afrontalo. Fitei ao fotógrafo con asombro. Estaba a insultar a miña intelixencia? Quen puidese lerlle a mente! Invisible para “os de arriba”, coñecía moitos dos segredos que se cocían dentro e fóra da redacción. —Que fixen mal, Paco? Ese posto era meu –alentei-. Ti sabes algo? Rexeitei a invitación do camareiro, que chegaba cunha bandexa de pinchos. El colleu unha croqueta. —A ver, Sara –mastigou-, non es ti. Fiteino por enriba dos lentes. —Veña xa! Entón, que é? O fotógrafo pousou os beizos no bico da botella, sen decidirse. —Ese é un mal enfoque. Non busques cal foi a causa, senón de quen é culpa. —De quen? –disparei, pensando en posibles rivais. —Do teu home. A simple idea provocoume unha gargallada. —Que demo ten que ver Manolo co meu fracaso? Paco volveuse no banco, incómodo. Sentín as olladas dos clientes do bar nas costas. —Manolo está gordo –murmurou. —Gordo?! –alucinei. Rubio coma un tomate, Paco asentiu. —Obeso, redondo, gordo... Era a maior parvada que eu oíra na vida. —Vaia argumento de peso! –estalei-. Agora vai ser que os quilos do meu home lastran o meu ascenso? Xa che vale, meu! O rostro de Paco era un poema. —Sara, ti ben sabes que o currículo non é un factor esencial para elixir o candidato a un posto –suspirou-. A ver se vas caendo da burra: Certos ascensos non se deciden nun despacho. Tiña razón. Cantos casos de nepotismo denunciaramos dende as nosas páxinas? Talvez por iso eu non sospeitara ser vítima de tal amaño. Ademais, nesta ocasión… —Que teñen que ver as lorzas de Manolo? Paco volveu sorrir de medio lado. —A caste non admite no seu club a ninguén que non encaixe. Se o teu home está gordo, non alterna no ximnasio nin se move en certos ambientes, ti estás fóra. Todos sabemos que mereces o posto, pero o marido de Carmela é moi hábil na pista de padel. Eu, que coidaba ter visto e oído de todo nesta vida, abrín os ollos coma pratos. Naquel intre visualicei a figura do meu querido Manolo, gordiño, redondiño, obesiño… Podía velo na cociña da casa, batendo ovos para a tortilla de patacas con chourizo que anunciara facer para a cea. Na miña mente, a tixola transformouse en raqueta. Apreixei os beizos antes de botar un bo grolo á botella que tiña entre mans. Estaba decidido: Manolo tería que facer un pequeno sacrificio. [Continúa mañá]