O relato de verán: 'De quen ti ben sabes' (III), por Antón Cortizas

3. ...TI... Uns días despois a carteira do barrio volve timbrar no portal do vello que nos incumbe. Desta vez a apertura da porta foi máis rápida, por mais que non podemos precisar desde que andar se pulsou o botón correspondente. Entre outras, leva de novo unha carta, chamémoslle das de toda a vida, na que xa reparara na oficina nas primeiras horas da mañá cando fixera a clasificación do correo que lle tocaba repartir ese día. Xaora, a carta viña dirixida ao mesmo destinatario a quen entregara días atrás outra semellante. A carteira pon especial atención de forma reiterativa no nome e enderezo do destinatario, e maiormente na curiosa e misteriosa definición que implicaba a persoa remitente. Non é que non repartira outras misivas, así manuscritas,- canto menos por fóra-, pero non para ese vello veciño que vivía só desde hai moitos anos, cousa que ela sabía por coincidencias de anteriores entregas de notificacións de Facenda, do concello, do Sergas..., e mesmo por momentos nos que cadrara con el no portal e mantivera algunha que outra breve conversa, como adoitaba acontecer no día a día do seu labor de distribuidora postal. Como aínda lle quedaba abondo por repartir, meteu a correspondencia en cadansúa caixa e continuou o seu labor polo barrio. Mentres isto acontecía, a uns dez metros de altura do portal, no terceiro andar do edificio, o vello personaxe..., si, ese que ti ben sabes, pasaba o tempo cun libro na man movendo páxina adiante, páxina atrás, unha e outra vez. Tiña a traza de que buscaba datos curiosos que lle chamasen a atención; ou talvez estaba a practicar simples ou complicados, depende de como se mire, exercicios de memoria. Se nos inmiscuísemos na súa lectura, poderiamos saber se que o que estaba a ler era un tratado sobre insectos, de entomoloxía ou zooloxía xeral, ou simplemente un dicionario. Bon, pouco importa isto, o home estaba neses momentos abraiándose das moitas maneiras coas que se podía expresar o nome dos vagalumes. E outra vez a súa memoria volvía moitos anos atrás... Aqueles bechos que coas súas luces diminutas enmeigaban os anoiteceres do campeiro que rodeaba a casa da súa avoa, e que tanto o marabillaban cando neno, tamén eran coñecidos polo nome de lucecú, ou como a velliña da cea, a vella do caldo, a vella dos valados, a vella facendo nas papas, a vella sen dentes... En fin, que a artífice daquela maxia luminosa era unha vella, segundo a nomenclatura popular; unha vella coma el, que con estas miudezas se albiscaba coma un pasmón das luminarias. Un ruído súbito e breve proveniente da rúa fíxolle separar a vista do libro que tiña nas mans e dirixila á xanela. Pensando que quizabes fose producido polo bater dalgunha porta ou o ronquido de calquera tubo de escape, deixou o libro sobre a butaca, achegouse á fiestra e debruzándose nela varreu a rúa coa mirada sen apreciar nada rechamante. Nestas estaba cando reparou que a carón do portal dun dos edificios defronte súa había un carro de correos, que na realidade era o que buscaba e non a orixe do ruído. Non lle deu nin tempo a pensar no que sen dúbida adiviñaría, porque ao momento apareceu a carteira saíndo do portal, que colleu o carriño e proseguiu o seu traxecto habitual. Seguiuna cos ollos até perdela de vista ao ritmo de írselle debuxando na boca un sorriso de compracencia. —Aló vai a vella facendo nas cartas, unha vagalume diúrna -dixo para si, de forma perfectamente audíbel para quen puidese estar á súa escoita, polo costume seu de falar por veces en alto para facerse compaña. Conservando aquel degoxado sorriso, despegouse da xanela e saíu do seu andar en dirección ao portal. Unha vez alí, sen ollar sequera pola regaña da súa caixa do correo para comprobar se había correspondencia dentro, introduciu a chave, abriu a portiña e sacou a carta que, efectivamente, aló estaba agardando polo aloumiño dos seus dedos. Con mostras evidentes de que xa estaba á espera de aquilo, e cun ton xocoso e confiado dixo: —Desta fixécheste de rogar. Vén comigo lucecú, que levo varios días esperando a túa luz. Leu o seu nome e enderezo escritos no frontal do sobre, virouno para comprobar o remitente e comezou a subir as escaleiras dicindo: —Aquí está o vello relendo nas cartas ou papando nas letras... de quen ti ben sabes. [...continúa mañá]