O relato de verán: 'Vinte e sete lúas' (II), por María Canosa

Acordaron que aquela era a solución perfecta, coa que todos estaban de acordo. Aínda así, comentábano e insistían no asunto unha e outra vez, coma se cada un deles desconfiara de todos os demais. Necesitaban asegurarse das intencións dos compañeiros. Entre tanto, ían pasando os días. O Sol brillaba no alto do ceo, aínda claro e limpo. O verán avanzaba entre sixilos e murmurios. O medo xa comezaba a coarse entre os poros da pel, traducido nun silencio sepulcral que invadía o ambiente. Non quedaba lugar para festas. Manuel nacera un 4 de agosto de 1913. Pronto chegaría o día en que cumpriría os vinte e tres anos de idade e pouco imaxinaba el o xeito que tería de celebralos. * * * Manuel celebrou os seus 98 anos xuntando a familia e soprando as candeas coas netas. Cando era mozo non se facían estas festas. Con todo, o día que chegou aos 23 anos resultou tremendamente peculiar. O seu amigo Joaquín Casais e el agardaron pola madrugada e, ao redor das dúas da mañá, no lugar da Fenlla, en Cee, subiron á barca de Panchiño, un parente de Joaquín que se brindou, con todas as consecuencias, a facerlles aquel agasallo especial. Fixeron a travesía completa sen prender as luces, guiándose polas estrelas e o luar. Só se oía a auga e os latexos dos seus corazóns. Viaxaban agochados baixo mantas. Por compañía: o medo e o frío húmido da noite no mar. Tamén o silencio que o inundaba todo. O traxecto ata O Pindo, que nas cartas náuticas semella ruta axeitada para un piollo, fíxoselles inacabable. Ao fin, desembarcaron no Porto de Quilmas. Apenas se despediron de Panchiño, o anxo da garda ao que lle confiaran a propia vida. Non habería eternidade que lles permitise pagarlle aquela viaxe. Apertárono con forza. Puxeron o pé á terra e deron en correr coma forza que leva o demo. Agora estaban sós. Nin sequera o patrón lles fai compaña muda, deslizando xa os remos sobre a auga de regreso ao seu fogar, co medo coma motor e as estrelas esculcándolle nos pensamentos. Mentres, eles dous, co corazón ameazando con saír da arca do peito, corren cara ao monte. Intérnanse polos camiños cara ao lugar de Caldebarcos. Acordaran que un tío de Joaquín os agocharía das forzas da orde na casa. Pactar un acubillo... aí a súa ousadía! Movíanse nas tebras coma depredadores asexando as presas. Mais os cazados podían ser eles, con consecuencias tráxicas. Non se fiaban de nada nin de ninguén, sentíanse observados por centos de ollos que os fitaban desde a escuridade. O pouco que falaban imitaban a lingua inglesa. Se alguén os descubría, faríanse pasar por mariñeiros estranxeiros. O medo tamén agudiza o enxeño. O tempo avanzaba coma aguillóns furándolle as tempas. Logo de moitos tropezos, sobresaltos e o corazón encollido, chegaron a casa do tío de Joaquín coa idea de permaneceren alí varios días. Ao pechar a porta sentiron a tensión liberárselle. Pero unha simple porta non conforma unha barreira inquebrantable. A sensación de alivio sería unha ilusión. A sorte non pode predicirse, pero si perseguirse. Xa que os dous amigos non as tiñan todas consigo, decidiron tentar á deusa Fortuna modificando os plans iniciais. Todo foi provocado por circunstancias alleas a eles. Naqueles días, varios botes foran a pique na ría de Cee e Corcubión, preto de Caldebarcos. Entre o ruxerruxe da xente, chegaron as novas dos naufraxios, polo que os veciños querían participar do fatal acontecemento. A casa dos tíos de Joaquín estaba emprazada nun lugar alto, con vistas á ría, converténdoa nun miradoiro cobizado. Os veciños achegábanse á vivenda para comentar o naufraxio cos donos e observalo desde as fiestras. Mentres, Manuel e Joaquín escoitaban as conversas agochados sen apenas movérense. O risco de seren descubertos era inasumible. Polo seu propio ben e o dos tíos, o máis razoable era poñer pés ao camiño e fuxir de novo. O monte Pindo pareceulles un lugar axeitado. Desta volta non tiveron tempo a deseñar un plan de fuxida, nin premeditar como manterse ao chegar ao destino elixido. [...continúa mañá]