Xosé Lois Romero, músico: "Moita xente pregúntase como é posíbel que non soubera nada de Manuela Rey"

—Por que decidiu publicar as oito pezas que forman parte da banda sonora do espectáculo?
Por unha mestura de cousas. Por unha banda, a música que se fai para teatro non sempre funciona ben de maneira allea ao espectáculo porque están moi vinculadas ao que ocorre no escenario e acaban por perder entidade. Neste caso, as pezas musicais tiñan este valor por si mesmas. Por outra banda, tamén tivo moita importancia o feito de que as persoas dalgunha maneira a reclamaran. Sempre, despois de cada función, a xente preguntaba onde podía escoitala. 

Quizais podería chegar a facerse con todos os espectáculos, iso xa é unha decisión dos propios compositores das músicas. Eu, sen ir máis lonxe, teño publicada a música dalgúns espectáculos e doutros non. Creo que moitas veces está baseado nunha especie de sentir que é coherente, que esa banda sonora ten un valor discográfico e que pode ser desfrutada tamén por persoas que non viran a obra. E por suposto, pola xente que si a viu.

—Como foi o proceso de creación desta música?
Eu traballo habitualmente co Centro Dramático Galego desde hai varios anos. O seu director, Fran Núñez, propúxome facer a música para esta montaxe baseada nunha historia real. Manuela Rey foi unha rapaza nacida en Mondoñedo que rematou sendo a primeira actriz do primeiro elenco estábel do Teatro Dona María II, o teatro nacional de Portugal.

Partindo desa premisa comezamos co que adoita ser un proceso deste tipo, sen un texto previo. A obra foise construíndo en cada ensaio e, evidentemente, o mesmo coa música. A medida que se foron creando as escenas, eu ía creando a música e facendo propostas desde o punto cero do proceso creativo até o final. 

Foi moi interesante porque Fran Núñez dálle moita importancia á música porque a el tamén lle axuda moito a crear as escenas. É moi doado traballar con el porque fala con coñecemento da música, sabe transmitir moi ben. E ao mesmo tempo, os propios ensaios me inspiraban para desenvolver a música. Houbo unha sinerxía moi natural e moi interesante. 

Ademais ocorreu unha cousa imprevisíbel porque eramos dous equipos de actrices e actores, deseño de produción e demais, un galego e outro portugués. E esa diferenza podería facerse moi obvia enriba do escenario e, non obstante, o que ocorreu é que fomos quen de crear un equipo moi sólido. De feito, agora somos un gran grupo de amigos e esa química faise visíbel tamén no propio espectáculo. 

—Fala da historia de Manuela Rey. Como cre que influíu o espectáculo na visión actual que se ten da súa historia?
Evidentemente a xente que ve o espectáculo leva unha sorpresa moi grande ao descubrir esta historia, que quedou oculta na historia como tantas outras de mulleres, mais tamén é insuficiente. Manuela Rey foi coetánea doutros actores recoñecidos, mais ela quedou soterrada. 

A súa é unha historia moi curiosa. Morreu moi nova, con 23 anos, e aínda así xa era unha estrela do teatro portugués. E precisamente por este motivo moita xente se pregunta como pode ser que non soubera nada dela. 

A obra é claramente unha reivindicación da súa figura e un traballo de investigación, que se fixo en colaboración co Consello Superior de Investigacións Científicas (CSIC), mais que chegou só a aquelas persoas que viron o espectáculo ou que se preocuparon por saber de que ía este. Isto é unha inmensa minoría e queda moito por visibilizar.