A (necesaria) unión da música e da poesía

Ler a Xurxo Souto é sempre un pracer. Unha vez máis, síntoo coa obra Somos un pobo de artistas, un título que é case xa un lema da Galiza. Lin este libro, pero ademais escoiteino. Porque eu teño na miña cabeza, e supoño que a moitos e moitas vos pasará o mesmo, a voz deste home que sempre di "medre o mar!", como un berro ilusionante e reivindicativo que eu agora sinto propio desde que vivo no mar. Lin a Xurxo e escoitei a música galega, tan vizosa e cunha historia incrible, descoñecida pero incrible. Aplicando o método Luísa Villalta, que consiste en unir música e poesía, o autor recompila aquí artigos e reflexións arredor da nosa música, dos e das poetas que foron musicados, da nosa historia, que vén de moi atrás. Si, da Idade Media, e atravesada por un golpe de estado. Aínda que nola queiran negar e sepultar, aí segue, e cada día demostrando máis o seu futuro necesario. Porque a música tamén garantirá a lingua galega. Gustoume moito todo o libro, que lin con emoción, pero sobre todo chegoume o que conta das mulleres que fan música. En especial as que traballaban e no medio das quendas inesgotables cantaban como método de supervivencia, como as da conserva de Bueu, de Cangas, de Moaña, da Illa de Arousa. Iso é a nosa historia, tamén. Elas son. Estas mulleres da conserva. A través delas, Xurxo Souto demostra que a música é pracer, é desconexión, e que tamén axuda as persoas a soportar todas as vivencias, tamén as máis duras. Lendo esta obra descubrimos que non temos nada que envexar a outras culturas, que a nosa é única e que debemos defendela. Como acontece sempre nos artigos e nas intervencións de Souto, este home nomea os que viñeron antes e a todas as persoas que lle aprenderon algo. Polo tanto, aquí volve agradecer, e a conxunción de todos eses saberes é unha obra que reivindica a nosa historia musical, que nola descobre, que a pon toda xunta para que, se temos interese, sigamos indagando. Atopamos nomes, lugares, anos, referencias da oralidade… dando como resultado un libro para ler devagar, para ir escoitando as músicas propostas e tamén perdéndolle o medo a cantar en alto. Sen vergoña. É un libro necesario, bonito, emocionante. Creo que aí está sempre o estilo de Xurxo Souto, un home ateigado de sabedoría que nos explica ata os asuntos máis complexos coma se fosen aventuras en terramar, facendo que nos sintamos tan ben coma cando de cativas liamos novelas de misterios.