Putown, posuír os corpos?

A Emma Pedreira gústalle fuxir do politicamente correcto, levarnos ao extremo literariamente falando. Ten escrito case de todo, desde poesía até ensaio, pasando tamén polo collage, pero sempre nos sorprende. Como con A boca da sombra, unha novela curta que vén de publicar Aira Editorial e na que retrata un lugar, Putown, onde as prostitutas toman o poder. Elas, as sempre ultraxadas, son agora as que teñen conciencia do corpo e do espazo que habitan, pero tamén continúan a provocar o medo. A boca da sombra constrúese dunha forma complexa, que exixe moito das persoas que lemos. Case coma nesa Rayuela de Cortázar na que se vai encaixando o crebacabezas, e con aires dos libros da polémica Virginie Despentes. Descríbense escenas, falan diversas personaxes, e todo o demais queda para a imaxinación. Emma Pedreira dános as claves pero a resolución queda para nós. Atopamos aquí un médico, un comisario, e moitas prostitutas, e todas as personaxes falan, para nós e entre elas, co fin de facernos pensar en que pasaría realmente se as putas gobernasen unha cidade ou o mundo enteiro. Aínda que non chegamos a sabelo con certeza. Os corpos son aquí moi protagonistas. Todas as personaxes constrúen o que son en base a eles. As prostitutas porque defenden o que son neles, e os homes porque desexan seguir posuíndoos como foi dende o inicio da humanidade. E iso non é doado de novelar, e máis porque estamos ante un tema moi delicado e con moitas arestas. Todo é moi contraditorio na novela, xoga con esa xustiza que desexamos do mundo e co que son en realidade os baixos fondos. Mesmo se nos presenta un universo irreal pero que ben podería ser real, e iso é o que nos fai pensar tanto, que nos preguntemos que pasaría se as mulleres tomasen o poder, e se sería un poder real ou novamente implicaría volver caer na degradación. A novela está escrita dunha forma terrorificamente lírica e cun ton fragmentario, creando a sensación de estarmos diante dun cadro dinámico no que algo se move pero que é apenas perceptible para mudar o contexto. E iso para deixar no lectorado ese pouso das historias que, a pesar de ou quizais pola súa brevidade nos deixan varios días ou semanas rumiando. Unha novela feminista, que dialoga con moitas lecturas e da que agroma unha voz moi potente. Emma nunca é igual, reinvéntase sempre, e iso é o que me (nos) gusta.