Cen anos de Jazz

Para algunhas persoas o Jazz é un xénero bastante recente e para outras unha música doutra época. O certo é que xa ten máis de cen anos. O Jazz ten pasado por moitos status: de música perseguida a música de moda, de música de parias e oprimidos a música de elites, de música de masas a música de minorías, etc. Hoxe imos facer un percorrido por algúns dos músicos e músicas que na actualidade terían feito cen anos. Persoas que naceron en 1924. Max Roach. Un dos máis emblemáticos bateristas de Be-Bop. Sideman de Clifford Brown, Dizzy Gillespie, Charlie Parker, Miles Davis, Duke Ellington… entre moitos outros. Participou en innumerábeis traballos, mais hoxe imos recomendar Money Jungle (1963) de Duke Ellington xunto a Charles Mingus. Sarah Vaughan. Unha das cantantes de jazz máis admiradas, cunha voz inconfundíbel e gañadora de dous Grammy's. Imos recomendar o que para ela era o seu mellor disco: Sarah Vaughan (1955 album) con Clifford Brown, entre outros moitos extraordinarios músicos. Charlie Rouse. Un dos nomes menos coñecidos da listaxe e probabelmente igual de escoitado por ter sido o saxofonista de Thelonious Monk. Un home que soubo interpretar a música do xenio do piano cunha profundidade prodixiosa. Imos destacar o álbum: Thelonious Monk Quartet-Monk's Dream (1963). J.J. Johnson. Un dos trombonistas máis transcendentes do jazz e un dos primeiros en adaptar o instrumento aos tempos rapidísimos e harmonía sofisticada do Be-Bop. Tocou con case todos os grandes do estilo. Recomendamos: Miles Davis All Stars–Walkin' 1954. Bud Powell. O mestre do piano Be-Bop impulsou a linguaxe do jazz neste instrumento cara outro nivel. Levou unha vida marcada polos excesos sendo esta unha inspiración para o filme Round Midnight. Remomendamos: Bouncing with Bud (1962). Paul Desmond. O saxofonista de Cool Jazz por excelencia. Desenvolveu un son West Coast perto do lirismo da música clásica. Delicado e poético. Fixo historia xunto a Dave Brubeck con "Time Out" (1959). Kenny Dorham. Un tompetista que moitos consideran infravalorado, gravou coa práctica totalidade dos grandes en incontábeis álbums e compuxo un dos temas máis tocados nas jam sessions: "Blue Bossa". Imos recomendar: Joe Henderson-Page One (1963). Sonny Stitt. Un dos nosos músicos favoritos. Comezou imitando Charlie Parker para levar o saxo cara ao seu propio estilo. Tiña un dominio absoluto da linguaxe Be-Bop e unha precisión rítmica milimétrica cun son excepcional. Encántanos o seu disco Personal Appearance (1957). Para rematar estas liñas, imos lembrarnos dunha persoa que non foi músico senón produtor e técnico de son: Rudy Van Gelder. Artífice do son Blue Note e de moitos dos mellores traballos discográficos no mundo do jazz, como John Coltrane-A Love Supreme, Miles Davis-Walkin', Kenny Burrell-Midnight Blue, Dexter Gordon-Go, Sonny Rollins-Saxophone Colossus, ou Horace Silver-Song for My Father.